Elton Johns seventiesrock klinkt nog steeds onberispelijk. Maar wanneer vindt de flamboyante popster zichzelf eens opnieuw uit?
Even vreesden we dat dit een belegen bedoening zou worden. Sir Elton John begon er al aan om tien voor acht, een tijdstip waarop menig concertganger nog rustig een cavaatje stond te bestellen in de gangen van de Lotto Arena, in de veronderstelling dat ware popsterren een academisch kwartiertje (of langer) in acht nemen. Zo niet Elton John. Die zette zich schrap achter zijn piano en kwam daar de volgende tweeënhalf uur niet vandaan, behalve om zijn publiek dankbare handgebaren toe te werpen. Dat deed-ie na zowat elk nummer en de mensen reageerden er telkens extatisch op.
Ondanks de gensters die van Sir Eltons glitterjas en goudblinkende schoenen spatten, kwam de avond ietwat aarzelend op gang. Na het stapvoetse ritme van ‘Bennie and the jets’ warmde de vette bluesriff (grotendeels de verdienste van gitarist Davey Johnstone) van ‘I guess that’s why they call it the blues’ op voor een doorvoeld ‘Daniel’ en ‘Someone saved my life tonight’. Na dat eerste salvo van hits volgden songs uit de recente plaat Wonderful crazy night, waarvan vooral ‘Looking up’ bijbleef dankzij zijn onweerstaanbare pianoriff.
In de rockende finale ontstond een onvervalst trouwfeestgevoel
Met ‘Tiny dancer’ en ‘Levon’ greep de flamboyante zanger-pianist terug naar hits uit zijn album Madman across the water. Ook zijn andere succesplaat uit de jaren zeventig, Goodbye yellow brick road, kwam uitgebreid aan bod. In een rockende finale liet het publiek zijn terughoudendheid varen en danste het uitgelaten op de tonen van ‘Saturday’s allright for fighting’ en de afsluiter ‘Crocodile rock’ – samen met ‘I’m still standing’ verantwoordelijk voor een onvervalst trouwfeestgevoel. Geen zatte nonkels gezien, gelukkig. (Wel één fan met een roze cowboyhoed op het hoofd.)
Handtekeningen
Voor hij ‘Candle in the wind’ inzette als eerste bis, deelde Elton nog handtekeningen uit aan de fans die naar voren gesneld waren. Hij blijft nu eenmaal de popster van weleer, zij het niet langer met de extravagante zonnebrillen en glitterpakken van toen. Oudere fans genoeg die hun idool van vroeger nog steeds adoreren, en daarmee lijkt hij genoegen te nemen. Zijn recente album barst van de oerdegelijke, lichtvoetige seventiesrock, maar doet gedateerd aan. Dit concert ook, ondanks de uitstekende zangprestaties van de Rocket Man zelf én zijn geroutineerde band, die geen steken liet vallen. Maar wat zou het fijn zijn mocht Elton John zichzelf eens heruitvinden met een meer hedendaagse sound.
Deze recensie verscheen op maandag 21 november 2016 in De Standaard.
