single-image

Die gast gaat jong sterven, dacht ik.

Collega S. en ik waren beiden van mening dat ‘Dagen zonder lief’ de beste film van Felix Van Groeningen is en blijft. (Iets met nostalgie naar onze twintigerjaren.) ‘Maar die Amerikaanse film van hem was ook goed, hoor’, verzekerde S. me. ‘Klassiek. Maar zó goed.’

Nu wilde het toeval dat ik op zaterdagavond niks te doen had en er bijgevolg tijd en gelegenheid was om ‘Beautiful boy’ te bekijken op Prime.

Die film bevat een scène waarin de camera minutenlang focust op het gezicht van Timothée Chalamet tijdens een dinertje. Het enige wat je ziet, is zijn mimiek terwijl hij interageert met zijn tafelgenoten. Zonder woorden laat die Chalamet daar álles zien wat zijn personage, de methverslaafde Nic Sheff, drijft om te gebruiken. De awkwardness. De sociale angst. Het negatieve zelfbeeld. De onrust.

Wauw.

Later zie je hem cruisen langs de zonovergoten kustlijn van Los Angeles, het hoofd uit het autoraam, de wind in de haren, op de tonen van Neil Youngs ‘Heart of gold’.

‘I wanna live / I wanna give / I am a miner for a heart of gold.’

Dat klinkt op papier misschien heel melig, maar op beeld werkte ook die scène weer heel goed. Zo goed dat ik even een krop in de keel moest wegslikken. Die gast gaat jong sterven, dacht ik.

Of dat zo is, ga ik hier niet spoilen. Kijk maar gewoon. Het is klassieke cinema, maar zó goed.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like