Tegen beter weten in keek ik naar ‘The greatest dancer’ in aanwezigheid van De Echtgenoot.
De Echtgenoot deelt mijn fascinatie voor de danswereld niet. Hij heeft dan ook nooit een professionele balletcarrière geambieerd zoals ik, toen ik twaalf was.
Een deelnemer droeg zijn lerares geschiedenis op handen omdat zij ‘iets’ in hem zag wat hij zelf nog niet zag. Die lerares kwam vervolgens al met tranen in de ogen in beeld, nog voordat haar pupil ook maar één voet gestrekt had op het podium. Dat is een niveau van emo-tv dat De Echtgenoot niet trekt.
Ik normaal gezien ook niet, maar ik ben nu eenmaal een sucker voor alles wat met dans te maken heeft. Ook wanneer het danswedstrijden op televisie betreft waarin de jury totaal overbodig is omdat de vox populi uiteindelijk beslist of een kandidaat al dan niet door mag naar de volgende ronde.
‘Waarom zit Niels Destadsbader eigenlijk in die dansjury?’, vroeg De Echtgenoot zich hardop af.
Annabelle Lopez Ochoa zei tegen een kandidaat dat hij bewezen had dat ‘alle lichamen kunnen dansen’.
‘Ik denk dat ze Niels gevraagd hebben om zulke uitspraken te counteren met een sympathieke opmerking, of zelfs een knuffel, zodat de kandidaat die zoiets te horen krijgt van een jurylid niet getraumatiseerd naar huis gaat’, zei ik.
De Oekraïense danseres die een traditionele volksdans demonstreerde, mocht niet naar de volgende ronde. Ze was toch blij dat ze de Oekraïense cultuur had getoond op de nationale televisie, zei ze.
Siska pinkte een traan weg.
‘Kunnen we alsjeblieft naar iets anders kijken?’
‘t Is dat hij het zo lief vroeg.
