‘Il faut trouver l’ équilibre entre la vie du travail en la vie de famille’. De host van onze b&b is nogal een praatvaar, maar wel een praatvaar die wijsheden verkondigt. In mijn koeterwaals antwoord ik dat hij groot gelijk heeft. Onze aimabele gastheer lijkt me nog te begrijpen ook. ‘Ah oui c’est comme ça n’est-ce pas.’ Fransen stellen in conversatie vaak vragen die geen vraagteken behoeven.
Een équilibre vinden: het lukt me hier vrij goed. Nogal wiedes natuurlijk, zult u zeggen, met le beau temps daar, en al die schone kastelen en die rijke geschiedenis en dat eten du terroir. Klopt. Zo is het inderdaad niet moeilijk.
Er dan is er nog lectuur ook!
Een hoop achterstallige Groene Amsterdammers – die dienen voor bij het ontbijt.
Een paar romans. Eindelijk Jennifer Egans vorige boek, uit 2010 (yep, zo lang lag het al ongelezen in de kast hier, het is een schande), vastgepakt and i like it. De punkscene in eighties-San Francisco is echt wel my kinda setting voor een goed verhaal.
Ik lees ook Renate Rubinstein, die het woord ‘vernikkelen’ gebruikt om te omschrijven hoe Simon Carmiggelt op haar zat te wachten in het Wertheimpark. ‘Zat hij daar te vernikkelen, altijd te vroeg op de afspraak.’
Ik lach om dat woord.
Ik leg uit aan De Echtgenoot waarom ik lach.
We steken de barbecue aan. Drinken iets. (Hij rode wijn, ik Orangina.)
Allee bon we zullen het équilibre en vacances noemen. Contentement ook wel.
