Ik google ‘dropzone sleutels’ in een poging om een oplossing te vinden de rommel die zich ophoopt in wat interieurblogs blijkbaar de home drop zone noemen: dat plekje in huis waar ge meteen na het binnenkomen uw sleutels dropt. Of uwe zonnebril. Of de klantenkaart van de Delhaize.
De afgelopen twee jaar werd onze dropzone tevens de plek waar permanent een doos mondmaskers en een fles alcoholgel staan.
U begrijpt dat dat veel te veel rommel is voor een minimalist als ik.
Daar moest dus snel een oplossing voor komen. Al zeker nu we na veel wikken, wegen, meten en talloze onlinezoektochten naar het ideale exemplaar (dat ook altijd het duurste exemplaar blijkt, story of my life) eindelijk geïnvesteerd hebben in een decoratief rek. Zo’n rek waarop plaats is voor boeken, kranten, fotokaders en een Boeddhabeeldje. (Mopje hoor, dat laatste. De Echtgenoot zet mij buiten nog voordat ik ‘namasté’ kan zeggen.)
Zo komt het dat ik afgelopen zaterdag mijn eerste kamerplant ooit kocht. Ik wilde op dat rek namelijk ook iets groens zetten. Ik dus naar die plantenzaak op de Turnhoutsebaan, waar ze altijd reggae draaien of ouwe soul. Het had iets enorm rustgevends, een huiskamerplant uitkiezen met Max Romeo en Curtis Mayfield op de achtergrond. Nooit gedacht dat zulks een soundtrack zou passen in een plantenzaak. Alleen maar in BoHo, allicht. Ik twijfelde tussen de stippenbegonia en de calathea sanderiana ornata maar de man van de plantenzaak overtuigde me met het niet onbelangrijke argument: ‘Deze moet ge maar een keer per week water geven.’ Het is dus een paradijsvogelplant geworden.
Nu De Echtgenoot nog instrueren om zijn rommel in het daarvoor bestemde vilten bakje te droppen.
