Ik blijf naar die foto van de Kardashians staren. Hij prijkt boven een artikel in De Standaard, waarin Valerie Droeven haarfijn het succes fileert van de familie die te boek staat als de vleesgeworden American Dream, de koninginnen van Instagram, de lievelingen van de rodeloperfotografen (bijna schreef ik hier ‘van de tabloids’, maar die zijn in het online tijdperk van vandaag natuurlijk al lang niet meer relevant). Een vrouwenimperium is het, dat van de Kardashians. Moeder en haar dochters regeren. Het is een rijk waarin voor de mannen slechts een bijrol is weggelegd – al deed Kanye door de jaren heen nog zo zijn best om te shinen.
Maar dat beeld dus.
Dat hypnotiserende beeld in sepiakleuren, groot afgedrukt op de openingspagina van de cultuurbijlage, is het campagnebeeld van de reboot van de realityshow The Kardashians – voorheen Keeping up with the Kardashians – op Disney Plus. We zien de zes Kardashian-vrouwen recht in de lens kijken. Ze kijken ons aan. Ze kijken mij aan. Met een blik die zelfzekerheid uitstraalt – ‘Wie doet ons wat?’ – en een lichte geamuseerdheid. Alsof ze willen zeggen: jaja, kijk maar eens goed naar ons, want we wéten dat we het waard zijn.
Misschien zit de kracht van dit beeld hem daarin: het toont hoe donders goed deze vrouwen weten dat hun beeltenis veel aandacht, en dus ook veel geld waard is.
Mijn blik glijdt van de ene naar de andere Kardashian. Hier, beste lezer, moet ik u iets bekennen: op de foto herken ik enkel Kim Kardashian en haar moeder, Kris Jenner. Ik vertoef namelijk niet vaak genoeg op Instagram om te weten hoe Khloé, Kylie, Kourtney en Kendall er precies uitzien. (Of neen wacht, Kendall is de magere, toch?) Ik beken tevens dat ik wel degelijk een poging ondernam om via Google te achterhalen welke naam nu juist bij welk hoofd hoort, maar dat ik die zoektocht vrij snel heb gestaakt omdat de schreeuwerige Amerikaanse roddelsites waarop ik steevast landde, me zo triest stemden. (Ook wel omdat ik al te vaak toestemming moest geven voor cookies.) Ik sus mezelf nu maar met de gedachte dat ik die informatie niet per se nodig heb om onder de indruk te zijn van de Kardashian-clan die me zo prangend aankijkt vanaf pagina negenendertig van de weekendkrant. En ik hoop dat u me dit tijdelijke gebrek aan doorzettingsvermogen vergeeft.
Empowerment
Kijkend naar de foto in de krant ga in eerste instantie op zoek naar oneffenheden. Een mankementje hier of daar, een vetrol misschien, een kraaienpootje bij de mater familias, zesenzestig jaar is die toch al intussen, of wie weet, een grijze haarlok bij Kim, die net veertig is geworden?
Maar ik vind niets.
De Kardashians zijn perfect. Perfect glad. Perfect rond op de juiste plaatsen, perfect smal op de plaatsen waar ik ook smal wil zijn.
Brede schouders, volle boezem, wespentaille, brede heupen, ronde billen, slanke enkels: ziedaar het vrouwenlichaam dat de Kardashians in vijftien jaar tijd succesvol in de markt hebben gezet. Valerie Droeven geeft de Kardashians daarnaast ook de credits voor de opmars van contouring, de make-uptechniek waarmee je de vorm van je gezicht kunt modelleren. Het is een techniek die lang enkel door podiumartiesten gebruikt werd – drag queens en celebs als Madonna, Cher en Janet Jackson – maar die dankzij de Kardashians (én Nikkie Tutorials, ere wie ere toekomt) mainstream geworden is.
Wat me vervolgens opvalt: Kim, veertig, en Kris, zesenzestig, dragen als enigen van het gezelschap een een broek en een kostuumvest. Een powersuit, zo u wil. Een teken van maturiteit? De andere dochters, twintigers en dertigers, staan er in elk geval frivoler bij: allemaal kortgerokt, behalve de blonde (ik vermoed dat het Khloé is, maar u weet inmiddels waarom ik mijn hand niet in het vuur durf steken voor die bewering). Zij draagt een extreem aansluitende maxijurk die tot aan haar enkels reikt.
Hoge hakken: allemaal. Lang haar: allemaal behalve Kris. Bril: niemand. De Kardashians behoren wellicht tot het soort mensen dat lenzen kan verdragen, en ze boffen maar.
Stralen ze seks uit? Ik twijfel. Ik vraag het aan De Echtgenoot. Die vindt van niet.
‘Eerder een soort sensualiteit. En kracht.’
Bedoelt hij misschien … empowerment?
Ik spreek het woord aarzelend uit, omdat ik het een al te makkelijk gebruikt en moeilijk te vertalen modewoord vind – dat is wel vaker een lastige combinatie. Maar De Echtgenoot begrijpt meteen wat ik bedoel, en dat is best opmerkelijk voor een heteroman. Sta me toe om even vanuit mijn feministische perspectief te spreken en te poneren dat witte heteromannen zelden gewezen moeten worden op het belang van empowerment. Het is hun namelijk al gegeven, bij voorbaat, omdat ze wit en hetero en man zijn – en dat laatste zeg ik niet, dat zegt zevenvinkjesman Joris Luyendijk.
Het is het Beyoncé-effect, bedenk ik me vervolgens. In Humo zei Siska Schoeters ooit over Beyoncé: ‘Ik weet nog hoe ik jaren geleden terugkwam van een concert van haar in het Koning Boudewijnstadion, en op de terugweg naar huis liep ik toch merkbaar fierder rechtop. Je kunt dat onnozel vinden, maar ik schaam me er niet voor. Beyoncé heeft die gave.’ Een treffender beeld van empowerment is nauwelijks denkbaar.
Geen pure seks dus, wel sensualiteit, en power. ‘We mean business.’ Je kunt je veel vragen stellen bij de botox, de billen, de wespentaille, de hoge jukbeenderen, de make-up en godweetwat verder nog allemaal onnatuurlijk is aan de Kardashian-vrouwen, maar om die business-attitude bewonder ik hen. En precies die attitude belichamen ze op de foto. Allemaal. Of ze nu Kim, Khloé, Kris, Kendall, Kylie of Kourtney heten.
