Ik begreep die instructie lange tijd niet. Zat ik me daar in allerlei bochten te kronkelen op mijn yogamat, werd me ook nog eens opgedragen om ‘in’ een bepaald lichaamsdeel te ademen. Hoezo ‘stuur je adem naar je stramme schouders’?!?
Nu, na een jaar meer yin dan vinyasa yoga te hebben gedaan op diezelfde mat, thuis, in mijn bureau, begeleid door mijn geliefde Yoga Glo-instructeurs, snap ik het nog altijd niet. Maar ik vóél het plots wel.
Ik begreep die instructie lange tijd niet. Zat ik me daar in allerlei bochten te kronkelen op mijn yogamat, werd me ook nog eens opgedragen om ‘in’ een bepaald lichaamsdeel te ademen. Hoezo ‘stuur je adem naar je stramme schouders’?!?
Nu, na een jaar meer yin dan vinyasa yoga te hebben gedaan op diezelfde mat, thuis, in mijn bureau, begeleid door mijn geliefde Yoga Glo-instructeurs, snap ik het nog altijd niet. Maar ik vóél het plots wel.
Hoe ademen de kleine pijntjes verlicht. Hoe mijn stramme onderrug zich sneller ontspant dan vroeger. Hoe ik de kramp kan weren door lang in eenzelfde asana te blijven. Hoe mijn lijf niet alleen flexibeler, maar ook sterker geworden is dankzij yin.
Vooral dat laatste heeft me sterk verbaasd. Jarenlang pushte ik mijn lijf in steeds maar harder, beter, sneller, meer. In heel veel yang dus. Yin heeft me tot rust gebracht. Me doen inzien dat elke dag anders is. Soms gaat het goed, en soms wil het lijf gewoon niet mee. Daarin berusten is de kunst.
En elke dag opnieuw op die mat gaan staan. Showing up. (Ik zou hier kunnen schrijven dat dat een metafoor voor het leven is maar voor ge het weet wordt ge weer versleten voor zweverige yogi.)
