“Nou, Nederlandse films … ik weet het niet zo. De dialogen klinken altijd zo onnatuurlijk. Jullie Belgen zijn daar veel beter in.”
De collega bleek nogal weg te zijn van ‘De helaasheid der dingen’. De film, welteverstaan. Zelf vond ik het boek van Verhulst en de twee vorige films van Van Groeningen beter. ‘Dagen zonder lief’, moest hij ook maar eens bekijken. Tip van een cinefiele Belg.
Zelf had ik geen mening over dé Nederlandse film. Dan maar de proef op de som genomen. ‘Tiramisu’ van Paula van der Oest bleek een mooi in beeld gezet poëtisch portret van een succesvolle maar labiele Amsterdamse actrice en de nuchtere boekhouder die haar wereld op zijn kop zet. ‘Komt een vrouw bij de dokter’ bleek een … nu ja, het soort film waaraan de collega refereerde, geloof ik. Plots begreep ik wat het probleem is met Nederlandse films. Of toch met de Nederlandse films die ik net zag. Het zijn de acteurs.
Steengoed zijn ze, daar niet van. Alleen: alles wat ze zeggen, doen en uitstralen, schrééuwt theater. Barry Atsma die de voice-over doet in ‘Komt een vrouw bij de dokter’: het lijkt wel of hij live op de bühne staat. Idem dito voor de dialoog. Klinkt als een toneelstuk. Wérkt niet in de film.
Een mens zou nog blij worden met het verkavelingsvlaams, verdorie.
(Wat een vreselijk eclectische soundtrack in ‘Komt een vrouw bij de dokter’, trouwens. Dan liever de eenduidige keuze voor jazz – de soundtrack werd volledig geschreven door Michiel Borstlap – in ‘Tiramisu’.)
