Perfecte kitsch

Deze recensie verscheen op vrijdag 8 april in De Standaard.

Hooverphonic is zoals de vetkuif van Alex Callier: de boel ligt netjes in de plooi. En zelfs dat ene weerbarstige haartje steekt eruit omdat het zo hoort, niet omdat het toevallig weerbarstig is. Het perfectionisme van Callier is legendarisch, en in de AB was het voelbaar in elke uithaal van de zangers, elke perfect uitgevoerde riff, elke overgang die nooit langer dan drie tellen duurde. Nog een geluk dat er wat haar stond op Calliers Franse bindteksten, en dat hij zelf de aandacht vestigde op zijn ‘pyjama’ – een hemd en een broek uit dezelfde zwarte stof met drukke print – of het zou een wel érg serieuze avond geworden zijn.

Na het vertrek van Noémie Wolfs waren alle ogen gericht op de gastzangers met wie Hooverphonic nu samenwerkt. Kimberly Dhondt – zus van televisiegezicht Sean Dhondt en door Alex Callier aangekondigd als ‘de vrouw met de perfecte grain’ – beet de spits af met ‘In wonderland’, het titelnummer van de nieuwe plaat. Maar echt omvergeblazen werden we pas door zanger-gitarist Pieter Peirsman, die een intieme versie van ‘Vinegar & salt’bracht en tijdens ‘Badaboum’ de aandacht moeiteloos naar zich toe zoog – mede dankzij die kraakheldere falset van hem. Zijn collega-zangeres Emilie Satt verbleekte naast zoveel charisma. ‘Badaboum’ was een hoogtepunt, en we vonden het jammer dat geen enkel ander nummer op de setlist zo’n soulgroove had waar je het warm van kreeg. Al werden we wel aangenaam verrast door de reggaevibe waarop ‘2 Wicky’ dreef. Het klonk alsof Max Romeo een nummer gemaakt had voor Portishead.

‘Mad about you’, ‘Jackie Cane’, ‘Eden’: het publiek smulde van de oude hits, uitstekend vertolkt door Nina Sampermans. De nieuwe songs wisten niet altijd te overtuigen. Ook al deed Christa Jérôme (de vrouwelijke stem op ‘Into the dark’ van Marc Moulin) nog zo haar best om ‘Thin line’ wat pit in te blazen, het kabbelde toch maar wat voort zonder echt te verrassen.

Met ‘Hiding in a song’ kreeg Pieter Peirsman de zaal wel mee. Het is dan ook moeilijk om níét mee te wiegen op die gitaarriff; countrykitsch à la Johnny Cash’ ‘Ghostriders in the sky’. In de bissen kregen we nog meer kitsch geserveerd: ‘Sometimes’ op zijn Burt Bacharachs en ‘Happiness’ in een aanstekelijk countryjasje. Goeie kitsch, welteverstaan. Nog zo’n song van het kaliber van ‘Badaboum’ erbij en het feestje was compleet geweest.