Godverdomme, Tom.

‘Neen! Niet Tom Petty!’, zo uitte een collega-journalist zijn verdriet op Facebook. Hij had de maestro maar liefst drie keer live aan het werk gezien. Ik geen enkele keer. Dik spijt van natuurlijk.

Die keer dat Petty in Amsterdam optrad, kwam het er niet van om tickets te bestellen. En afgelopen zomer in Hyde Park, och ja. Hij zal nog wel een keertje dichterbij in een zaal komen spelen, zeker? Niet dus. Er trok dan ook een koude rilling over mijn rug toen ik maandagavond omstreeks 22u30 door m’n Twitterfeed scrolde en daar ‘R.I.P. Tom Petty’ zag staan. Het zal toch niet waar zijn, zeker?

Dat was het helaas wel.

Ik keek op van mijn kop koffie. De Paps deed hetzelfde. Hij was het die destijds de lp’s van Tom Petty & The Heartbreakers grijsdraaide, alsook die twee albums van The Traveling Wilburys. Waardoor ik moest denken aan de twee Petty-nummers die vooraan in mijn muzikale geheugen zaten: ‘Into the great wide open’ en ‘I won’t back down’. Vraag me niet waarom. Of vraag het me wel, en ik zal antwoorden: het ligt aan Onze Paps en zijn ouwe platen.

Een halfuur later zat ik met De Verloofde in de auto – op weg van de Kempen naar ‘t Stad – te luisteren naar Radio 1. In ‘Wonderland’ kwam het plotse overlijden van Tom Petty ter sprake. ‘Vooruit, stuur een mailtje,  vraag een nummer aan’, porde De Verloofde me aan.
– Oké. Maar welk nummer dan? Ik heb zoveel Petty-favorieten!’
‘Doe maar die geweldige live versie van ‘Breakdown’. Die hebben wij samen toch al zo vaak beluisterd?’
– Goed idee.

Nog geen twee seconden nadat mijn mail verzonden was, ontving ik een reply. ‘Mogen we je nog snel even bellen?’ Zo kwam het dat ik op maandag 2 oktober om 22u54 live in de ether mocht  vertellen hoe de platen van Tom Petty bij ons thuis vaak op lagen, en hoe jammer ik het nu vind dat ik hem nooit live aan het werk heb gezien. ‘Niets uitstellen en zo snel mogelijk je muzikale helden in levenden lijve aanschouwen’, luidde het advies van presentator Korneel De Clercq, en hij had overschot van gelijk.

Later die avond sms’te ik De Paps: binnenkort Chuck Prophet in de AB, zal ik kaartjes bestellen?
– ‘Graag. Ik kijk ernaar uit.’

Misschien moeten we Tom Waits dan toch maar eens een keertje achterna reizen, ook.

 

Het schoonste eerbetoon aan de maestro werd de afgelopen dagen trouwens geschreven door Amanda Petrusich in The New Yorker: ‘I have, at various points in my life, cited Tom Petty and the Heartbreakers’ “Greatest Hits” as my favorite record of all time.’

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like