Ach, wat laat die goeie ouwe Paul Weller nú weer op de wereld los? Een verdomd veelzijdige plaat, zo blijkt.
De laatste keer dat we Paul Weller live aan het werk zagen in de AB, joeg hij de songs er in een nijdig tempo door en daarbij putte hij voornamelijk uit zijn recentste soloplaten. Veel gitaren, rock boven. Weinig hits, op ‘My ever changing moods’ na. Neen, teren op het verleden is de Modfather vreemd. Ook op zijn nieuwe worp verkent Weller nieuwe paden en zoals steeds doet hij dat op onberispelijke wijze. Het vakmanschap straalt van ‘A kind revolution’ af.
Luister maar eens naar die zwarte souldiva’s die fijn mee woo-hoo’en op opener ‘Woo sé mama’ (u kunt ze ook aan het werk zien tijdens deze live sessie bij Jools Holland). Merk vervolgens op hoe Weller naar Bowie knipoogt in ‘Nova’: lichte galm op de stem, snedige gitaar, frivole blazers in het refrein. En zet u schrap voor de song die het verdient om een klassieker te worden: in ‘The cranes are back’ bevestigt Weller zijn gave om onvergetelijke ballads te schrijven en gooit hij er ook nog eens een hoopvolle boodschap tegenaan. De cranes oftewel ooievaars als symbool voor universele liefde: mooi.
Boy George
‘A kind revolution’ bulkt van de geslaagde uitstapjes naar andere genres dan rock. ‘One tear’ is loungy elektronica met een luchtig pianootje én de stem van Boy George. Die doet hier opnieuw wat Mark Ronson hem enkele jaren geleden liet doen in ‘I want somebody to love me’, en dat werkt nog altijd prima. Voor ‘She moves with the fayre’ kreeg Weller dan weer hulp van progrock-icoon Robert Wyatt (Soft Machine), die voor een zwoele groove en een scheutje Stax-soul mocht zorgen.
Paul Weller speelt op maandag 5 juni in de AB. Vergeet uw polohemdje niet klaar te leggen.
