Collega T. was er het hart van in, dat George Michael dood was.
‘Hoor: George!’ mailde ze toen ‘Outside‘ op de kantoorradio (doorgaans afgestemd op StuBru) weerklonk. Heerlijk nummer is dat. Heeft iemand ooit zijn gayness meer publiekelijk omarmd dan George (Rufus W. even buiten beschouwing gelaten)? Wat een succesvol opgestoken middenvinger naar de roddelpers was dat ook.
‘George was funky as hell‘, antwoordde ik, en collega T. beaamde dat.
T. vertrouwde me vervolgens toe dat George voor haar toch vooral de man was van ‘Careless whisper’ en ‘Amazing’. Oerdegelijke popsongs, daar niet van. Maar ik heb er werkelijk niets mee. (Als ik moet kiezen, dan liever de pornofilmsax dan het karakterloze gitaartje. Al had ik wel een van die in het wit geklede mooie mensen willen zijn in de clip van ‘Amazing’. Ze lijken zoveel plezier te hebben daar in die futuristische getinte bar, die ook wel een beetje doet denken aan een sauna.)
Nee, doe mij maar de George van ‘Faith’ en ‘Too funky’. De iconische supermodellenclip die bij die laatste song hoort, werd geregisseerd door Thierry Mugler en ademt de jaren negentig. Fashion was toen nog fun: modellen zagen er niet uit als uitgemergelde crackhoertjes of afgetrainde kickboksbabes. Een beetje kitsch was oké. En als je een potje wilde voguen op de catwalk of de dansvloer, dan mocht dat. (Met dank aan Madonna.)
George in zijn Wham!-periode? Dat was voor mijn tijd. Maar ik heb wel ooit, als zevenjarige gehuld in een kuikentjeskostuum, getapdanst op ‘Wake me up before you go-go’. En toen ik op mijn drieëntwintigste begon te deejayen, ontdekt ik dat ‘I’m your man’ met recht en reden een dansvloerkraker is.
Maar als er één fragment is waarvan ik blij ben dat ik het herontdekt heb (dankzij de sociale media) na Georges dood, dan is het wel zijn passage op The Freddie Mercury Tribute Concert in Wembley (1992). Dat het een memorabele passage zou worden, kon je trouwens al merken aan de repetitie (opnieuw: danku, Twitter) die eraan voorafging en waarbij wijlen David Bowie op de achtergrond goedkeurend stond te knikken.
Wat een stem. Wat een charisma.
‘Last Christmas’ zal vanaf nu nooit meer zo onbezorgd klinken. Rust zacht, George.
