Recensie verschenen in De Standaard op 8 februari 2016.
We hebben de voormalige, meer uitgebreide bezetting van The Rhythm Junks enkele keren gemist tijdens dit concert. Bijvoorbeeld toen hun radiohit uit die periode, ‘Join the bus’, voorbijkwam. Geen blazers om de boel een funky oppepper te geven, enkel het duo basdrums om dat catchy mondharmonicarefreintje te ondersteunen: het was even wennen. Sinds hun vorige plaat Beaten borders zijn The Rhythm Junks namelijk tot een trio geslonken, en in die bezetting stelden ze vrijdagavond ook hun nieuweling voor, It takes a while.
‘How long’ trapte af met een langgerekte soundscape-intro en baadde in een jazzy sfeer. Maar Steven De bruyn is geen jazzman zoals Toots en hij schakelde algauw over op zijn kenmerkende speelstijl: fanatiek blazend, het hele lichaam kronkelend rond de mondharmonica, met oplichtende pretoogjes. Zo zien we hem het liefst bezig. De bruyn kleurt graag buiten de lijnen en heeft in Jasper Hautekiet (zoon van Jan) en Tony Gyselinck duidelijk zielsverwanten gevonden die even graag het experiment opzoeken. Toch wel opmerkelijk, want hier staan drie generaties op het podium: Gyselinck de drumveteraan, Hautekiet het jonge veulen en De bruyn, de ervaren veertiger, daartussenin.
Steven De bruyn werd door Hautekiet bestempeld als ‘de man van de mondharmonica en het rariteitenkabinet’, waarmee hij verwees naar de elektronische snufjes waarvan De bruyn zich gretig bediende om de bluesklanken van zijn mondharmonica te kneden tot vaak verrassende elektronische accenten. En naar de omnichord natuurlijk, een instrument dat een robotachtige klank voortbrengt die je als ‘fout’ zou kunnen bestempelen, mocht hij niet ingebed zijn in de experimentele groove van The Rhythm Junks.
Het experimentele kantje van sommige nieuwe nummers haalde de vaart wat uit het eerste deel van de set. Pas vanaf ‘Some people’ – een song uit de vorige plaat – zat de groove erin en ging het publiek overstag. En het werd nog beter toen Gyselinck een denderende drumsolo ten beste gaf en Hautekiet zijn vetste bas bovenhaalde om ‘Trying to listen’ van een newwave-riff te voorzien die aan New Order deed denken – een riff die live veel opvallender naar voren kwam dan op plaat.
Opvallend: Jasper Hautekiet neemt tegenwoordig in bijna elk nummer de tweede stem voor zijn rekening. Maar zijn lage timbre in combinatie met De bruyns hoge zangstem: we zijn er nog altijd niet uit of dat nu werkt of niet.
Gezien op vrijdag 5 februari in AB Club, Brussel.
