Ach, wat te zeggen over het tweede seizoen van “Downton Abbey”?
Dat het nog beter is dan het eerste, verdorie.
Met enige reserve ten opzichte van Britse kostuumdrama’s (het beeld van Keira Knightley in negentiende-eeuwse rokken doemt dan steeds bij me op), maar toch nieuwsgierig geworden door de talrijke lovende recensies, ben ik een tijd geleden aan het eerste seizoen begonnen. Na amper twee minuten was ik al volledig mee. Het kon niet meer stuk.
Twee werelden worden tegelijkertijd geportretteerd: die van de bedienden die het landgoed Downton Abbey bestieren, en die van hun aristocratische werkgevers, de familie Crawley. Rode draad in het verhaal: de oudste dochter Mary moet idealiter worden gekoppeld aan de enige mannelijke erfgenaam van vader Crawley, neef Matthew. Verder zijn er uiteraard een hoop intriges in beide werelden, veelal van het amoureuze soort.
Waar de eerste reeks naar het einde toe nogal veelvuldig teerde op die verschillende intriges en het een beetje zoeken werd naar het grotere verhaal, gaat het tweede seizoen op een heel ander elan verder. De Eerste Wereldoorlog breekt uit, en dat brengt heel wat veranderingen teweeg ten huize Crawley. Het klassenverschil wordt kleiner; door de oorlog is het immers voor iedereen crisis. De aristocratische vrouwen zijn het beu om aan de zijlijn te staan en willen zich nuttig maken: de zusjes Crawley ontfermen zich over de oorlogsgewonden die in Downton opgevangen worden. Relaties ontstaan over de klassen heen. Kortom: de situatie op Downton weerspiegelt de maatschappelijke veranderingen die WOI teweegbracht. Wat ik daarover las in Geert Maks “In Europa” zag ik hier gestalte krijgen.
Bovenop het geweldige scenario krijg je natuurlijk ook nog de majestueuze decors en kostuums, verfijnd taalgebruik en topacteurs. Vooral Maggie Smith voelt zich duidelijk helemaal in haar sas als de conservatieve, bazige en niet op haar mondje gevallen grootmoeder, Violet Crawley.
Benieuwd naar het derde seizoen!
(Sms naar Het Lief tijdens mijn “Downton Abbey”-kijkmarathon: “Zit hier te tsjimpen. Oorlogsdoden en al, ach.” Dus ja, gevoelige zieltjes, weze gewaarschuwd voor doden die vallen en Ware Liefde die onbeantwoord blijft. Wij kunnen daar zelf alleszins niet zo goed tegen.)
