Ik beslis nogal snel wanneer ik een film dan wel boek goed vind. Soms te snel. Dat iets mij niet aanspreekt, betekent daarom natuurlijk nog niet dat het niet goed is. (Kerouac, Murakami, Lynch.) Maar in dit geval voelde ik het na twee minuten al aan mijn water; dat ‘Image’ – de film van Adil El Arbi – voor mij de grootste teleurstelling van het jaar zou worden.
Na die twee minuten zat ik me namelijk al af te vragen: duurt die openingssequentie nu niet een beetje te lang?
Jaja, rellen in Molenbeek. Jaja, achtergestelde wijken in Brussel. Jaja, het is de schuld van de Marokkanen. Jaja, de media geven een eenzijdig beeld. Dat wisten we na dertig seconden al. We wisten het zelfs al voor de film begon.
Maar dan.
Dan wordt het hoofdpersonage opgevoerd. Eva (Laura Verlinden), een jonge journaliste die met haar grote reeënogen een Marokkaanse mec met een groot bakkes (Nabil Mallat) uit de Brusselse quartiers aankijkt en hem met een kinderlijk stemmetje vraagt: wil jij ons hier misschien rondleiden? Welja, voor 100 euro wil hij dat wel doen.
Dat een jonge, gedreven journaliste een reportage wil draaien over de migrantenrellen in Brussel en erin slaagt om een van de zware jongens als gids te strikken: dat geloven we nog wel. De daaropvolgende scène, waarin Eva met uitgestreken gezicht aan het bureau van haar baas, nieuwsanker Herman Verbeeck (Gene Bervoets), plaatsneemt en die laatste haar vanalles en nog wat toesnauwt – het komt erop neer dat ze meer tijd wil voor haar reportage, tijd die hij haar niet wil geven – terwijl hij tegelijkertijd een telefoongesprek voert met een hoge pief binnen het management, is al een stuk minder geloofwaardig.
Eva’s gezicht blijft de hele film lang emotieloos, en ook het kinderstemmetje gaat zelden de hoogte of laagte in – zelfs niet wanneer ze zich kwaad maakt op ‘de bazen’ die ‘niet in onderzoeksjournalistiek willen investeren’. Beetje een open deur ook, dat thema, dat overigens stukken beter werd uitgewerkt in de fantastische reeks ‘The Newsroom‘.
Kortom, ‘Image’ barst van oppervlakkigheden, gekunstelde dialogen, en ongeloofwaardige kronkels in het scenario.
We vragen ons nog altijd af in welke wereld een stagiaire het na enkele weken meedraaien op de redactie, tot nieuwsanker schopt.
