Toen ik het stuk van Henk van Straten las, over de Amerikaanse auteur John Fante en waarom hij diens portret op zijn arm had laten tatoeëren, heb ik me prompt de paperbackversie van Fante’s ‘Ask the dust’ aangeschaft.
Naar het schijnt kreeg die roman de volmondige goedkeuring van niemand minder dan Charles Bukowski.
De hoofdpersoon heet Arturo Bandini. Als dat bij u een belletje doet rinkelen, dan komt dat omdat Dominique Deruddere ooit een film maakte met de titel ‘Wait until spring, Bandini’. En ja, die was gebaseerd op Fante’s werk. Deruddere heeft, in de nasleep van zijn film, zelfs ooit geprobeerd om Bukowski onder de tafel te drinken bij hem thuis in L.A. Iets wat – u raadt het al – jammerlijk mislukt is.
Maar we dwalen af. Punt is dat ik al vaak heb zitten gniffelen bij het lezen over Arturo Bandini’s pogingen om het tot a great writer te schoppen. Bijvoorbeeld bij een passage als deze – ik lees in het Engels, dus ik neem even de vrijheid om ze zelf in het Nederlands om te zetten:
Mevrouw Hargraves overhandigde een brief. Ik griste hem uit haar hand. “Goed nieuws? “, vroeg ze, omdat ik haar zoveel achterstallige huur verschuldigd was.
“Moeilijk te zeggen”, zei ik. “Maar hij komt van een groot man. Zelfs als hij me blanco pagina’s zou sturen, zou dat nog steeds goed nieuws betekenen voor mij.”
Houd u vast aan de takken van de bomen, want iets zegt me dat er hier op dit blog af nog meer leuke passages uit ‘Ask the dust’ (Toch jammer dat ‘Vraag het aan het stof’ zoveel suffer klinkt) zullen passeren. U weze gewaarschuwd.
