Ik ben er niet trots op, maar moet het toch toegeven: ik ben nooit verder geraakt dan de eerste pagina in Jack Kerouacs cultklassieker “On the road”, en heb dientengevolge nooit begrepen hoe dat werk aan zijn mythische status is gekomen. Ik was het na die eerste paar zinnen al beu (al heeft dat misschien ook wel een heel klein beetje met mijn short attention span te maken, wie zal het zeggen).
Afgelopen weekend ben ik, op hoop van zegen, dan maar de filmversie van Walter Salles gaan bekijken, maar ook nu weer raakte ik niet geboeid. Het zal wel heiligschennis zijn wat ik hier nu schrijf, maar mijns inziens is “On the road” slechts een tijdsdocument, van de naoorlogse jaren veertig en begin jaren vijftig. Een krachtig tijdsdocument, dat wel. En ongetwijfeld een mooie inkijk in het ontstaan van de beatnikgeneratie. Maar ook niets meer dan dat.
Neen, dan besteed ik mijn leestijd liever aan de klassieker die ik recent voor het eerst ter hand heb genomen en me uitstekend bevalt: “The great Gatsby”. Eigenlijk ook een tijdsdocument, maar dan wel één met krachtig uitgewerkte personages en heerlijke dialogen.
Die Jack K. komt nog niet tot aan de enkels van F. Scott F., wat mij betreft.
