“Kijk, dit is nu zo’n e-reader”, zei ze terwijl ze het ding uit haar handtas tevoorschijn haalde. “Ik gebruik hem vooral op de trein.” Ze werkte op de federale dienst Bestrijding van Zwartwerk en Profitariaat, vertelde ze – al kan ik dat ook verkeerd begrepen hebben. En ze pendelde elke dag van Aalst naar Brussel.
Haar e-reader interesseerde me geen barst – geef mij maar echte boeken, het liefst tweedehands – maar uit beleefdheid nam ik hem in mijn handen. Nu ze hem toch bovengehaald had, was ik vooral benieuwd geworden naar wat ze zoal las. Nog voor ik de kans kreeg om op het scherm een zin te lezen, lichtte ze zelf al toe: “Ja, wat er nu op staat is wel een Bouquetje, hoor.”
Mijn verwarring moet een seconde of drie geduurd hebben. Nog nooit had ik er bij stilgestaan, dat die stationsromannetjes echt gelezen werden. Of door wie. Nu zat er hier dus zo’n lezeres (zouden het niet veelal vrouwen zijn die dit lezen?) voor mij.
Ik wist niet goed hoe te reageren, temeer omdat het gesprek aan tafel even tevoren vooral over literatuur was gegaan, wat ook de aanleiding geweest was tot het bovenhalen van de e-reader. Ik had dus eerder verwacht een fragment van Claus of Franzen of Coetzee onder ogen te krijgen. Was het geoorloofd om hiermee te lachen? Of moest ik doen alsof ik het normaal vond? Gelukkig gaf ze zelf het antwoord. “Ach, weet ge, hiervoor had ik net een van die boeken van Game of Thrones gelezen, en telkens na zo’n zware kost schakel ik even over op de Bouquetreeks. Dat leest wat vlotter weg.”
Toen besloot ik dat het de hoogste tijd was om een ander onderwerp aan te snijden. “Over Game of Thrones gesproken … Iemand Breaking Bad al gezien?”
