Deze recensie verscheen op maandag 14 maart in De Standaard.
Met Clouseau danst, zijn twaalfde Nederlandstalige studioalbum, doet Clouseau opnieuw waar het keer op keer in slaagt: aanstekelijke radiohits afleveren en zo generatie na generatie veroveren. Dat verklaart waarom je in de AB meisjes van dertien zag staan naast hun moeders van drieënveertig. Hier en daar spotten we ook een vader die tegen wil en dank was meegesleurd, maar het stiekem toch niet kon laten om mee te bewegen op de funky nummers waarmee die nieuwe plaat voornamelijk gevuld is.
De singles ‘Droomscenario’ – met dat aanstekelijk ah-ou-ou-ou-koortje erin – en ‘Proefcontract’ werden meteen in de strijd gegooid om het feestje op gang te brengen, en tegen de tijd dat de openingstrack ‘Honger’ (blanke funk à la Wild Cherry’s ‘Play that funky music’) gepasseerd was, hadden we ook al de klassiekers ‘Nobelprijs’ en ‘Swentibold’ geserveerd gekregen. In die laatste song maant Koen Wauters ons tegenwoordig overigens aan om onze koning te vragen ‘waar hij Mathilde vond’, terwijl het vroeger nog Paola was.
Onsterfelijk
Clouseau danst is een pretentieloze feelgoodplaat vol dansvloerkrakers zoals de hit waarmee Clouseau het concert afsloot: ‘En dans’. Veel songs gaan over feesten, dansen en de liefde. Zo klinken ze ook: je kunt niet anders dan vrolijk worden van het Motownritme dat ‘Zin om te bewegen’ drijft. En zoals ‘De tegenpartij’ een oproep was tot meer warmte en verdraagzaamheid, roept ‘Adem’ op tot minder zure tweets en meer op café gaan met je maten. Daar kan niemand tegen zijn.
In het tweede deel van het concert werd rijkelijk geput uit de hitcatalogus. ‘Louise!’ riep iemand, toen het publiek gevraagd werd welke hits het wilde horen. Helaas: de fan kreeg geen ‘Louise’, maar wel ‘Anne’.
Het publiek had vervolgens maar twee akkoorden nodig om zowel ‘Passie’ als ‘Domino’ te herkennen en uit volle borst te beginnen zingen.
‘Vonken en vuur’ eindigde met het beeld van Koen Wauters in tegenlicht, de armen weids gespreid als een Christusfiguur. We betrapten ons op een gedachte, wellicht ingegeven door een zekere nostalgie, maar toch: ook op zijn 48ste ziet Koen Wauters er nog altijd uit als een jonge popgod. Maar dan wel een popgod met een ijzersterke band achter zich. Vakwerk.
Clouseau
Gezien op 11 maart in de Ancienne Belgique, Brussel.
