Openstaand saldo: 1, 50 euro. Dat moest ik eerst betalen, voordat ik mijn gereserveerde items in de bibliotheek kon inscannen. Op naar de betaalterminal.
Er was nog iemand bezig met betalen. Een jonge moeder. Dertiger. Haar kapsel was onbestaand: ze had haar asblonde lokken gauw-gauw in een knotje samengebald. Eén haarlok hing voor haar ogen, maar ze had geen hand meer vrij om die achter haar oren te kammen. Terwijl ze met de ene hand haar bibkaart voor de scanner hield en een briefje van tien in de automaat schoof, strekte haar andere hand zich uit naar een jengelende kleine met twee exemplaren van de K3-strip in de grijpgrage handjes.
“Jaja, die gaan we zometeen inscannen, lieve schat. Mama moet eerst betalen.” Het kind stond er wat bedremmeld bij te kijken. Mama raakte het touch screen aan en stopte de bibkaart in haar broekzak. Na drie seconden weerklonk het gerinkel van muntstukken in de voorts eerder stille bibliotheekruimte. Ik keek in de richting van het gerinkel.
De Jonge Mama keek in het rond. Haar blik trof die van mij, en ze glimlachte, opgelucht: “Ik geloof dat ik de jackpot gewonnen heb.”
Het kind klapte verrukt in de handjes.
