Ik lees met stijgende afkeer de reportage in De Standaard over twee tienermoslima’s die zich – uit eigen overtuiging – in boerka getooid door hun thuisstad Brussel bewegen. En ik vraag me af waar die afkeer vandaan komt.
Komt het door het uitgesproken geëmancipeerde Westerse beeld van de vrouw waarmee ik ben opgegroeid, en op basis waarvan ik me niet kan voorstellen dat een vrouw haar uiterlijk uit eigen beweging volledig zou verhullen?
Komt het door mijn onvermogen om me in te leven in de geloofsovertuiging van die moslimmeisjes, die blijkbaar de Koran lezen en daar zelf conclusies uit trekken betreffende het al dan niet etaleren van hun persoonlijkheid aan de buitenwereld middels uiterlijkheden zoals kleding en make-up? En het feit dat ik als vrijgevochten Westerse vrouw in geen geval mijn persoonlijk leven zó diepgaand zou laten beïnvloeden door wat er in de Bijbel staat?
Of zou het komen door dat gemene stemmetje in mij dat zegt dat die meiden amper zestien zijn, met andere woorden in volle puberteit, en dat pubers nu eenmaal graag choqueren?
