Hoe komt dat toch, dat werkelijk iederéén mee aftelt naar de zomervakantie, ook al zijn we allang geen studenten meer en staan we lang niet allemaal niet in het onderwijs? Waarom gaan wij, economisch actieve burgers tussen twintig en vijfenveertig, collectief loos op Graspop en Werchter? Alsof we die dagen van vrijheid blijheid tussen het laatste examen en de bekendmaking van de resultaten ten volle willen benutten. Net als in onze studententijd. Livin’ it up to the edge. Nú mannen, want straks kan het misschien niet meer, omwille van een tweede zit die voor de rest van de vakantie als een donderwolk boven ons hoofd hangt.
Het lijkt wel of niemand ooit losraakt van dat euforische de-examens-zijn-gedaan-en-de-zomer-komt-eraan-gevoel. Al zeker niet wanneer het zo heet is dat een mens bijna niet anders kan dan frisse pinten en koele mojito’s drinken. Diep in ons hart blijven we allemaal dat studentje dat in feite niets meer wil dan rust, zon, muziek en alcohol. Al hoeft dat voor mij dan weer niet per se op een van bier- en urinegeur doordrongen festivalweide. Dat dan weer wel.
