Alle jassen waren nat. De paraplu’s ook. Gelukkig waren de mensen die hun spullen afgaven aan de vestiaire vriendelijk. ‘Golle doet da goe!’ klonk het en er ging een duim de hoogte in.
We kregen veel vragen die niets met jassen of paraplu’s te maken hadden.
‘Waar is de wc?’
‘Moogt ge uw drinken mee naar binnen pakken?’
‘Hoeveel ist?’
‘Amai, veel mensen die voor het eerst in de Roma komen precies’, mompelde Lily. Lily is zeventig en gisteren was ze mijn buddy, want zij kent het werk in de vestiaire door en door en ik, ik wist nog van niks.
Toen alleman in de zaal gesetteld was, verliet ik mijn post en glipte de zaal binnen. Peter Van Laet liet het volk al meteen meezingen met ‘Eén nacht alleen’. Wat volgde, was een gloedvol concert. Een licht vreemde mengeling van schlager, Frans chanson (‘Si tu n’ existais pas’) en nederpop (een rockcover van Clouseau’s ‘Domino’). Maar het wérkte.
Omdat Peter Van Laet de kunst van het entertainen verstaat. En goed kan zingen – hij kwam zelfs weg met een streepje Ramses, en dat is niet iedereen gegeven.
Tijdens de pauze moest ik Jos achter de toog helpen met de cava. ‘Noemde gàà da een vol glas? Déés is een vol glas’, mopperde Luc terwijl hij het glas dat ik net had ingeschonken tot de rand vulde met cava. Luc was geen vriendelijke mens.
Uit de zaal klonk ‘Teken van leven’. Het laatste bisnummer. ‘Zet u maar schrap voor de grote toeloop’, zei Lily.
Ik zette me schrap.
De mensen kwamen vrolijk lachend buiten.
