Deze recensie verscheen op woensdag 20 april in De Standaard.
‘Skinny love’, haar doorbraakhit, bewaarde Birdy tot het laatst. In het anderhalf uur daarvoor schipperde de negentienjarige Britse tussen saaie ballads van dertien in een dozijn en meeslepende pop, zoals we die ook kennen van Florence & The Machine – maar dan iets minder uitbundig.
Birdy heet in werkelijkheid Jasmine van den Bogaerde (die naam heeft ze te danken aan grootouders met Belgische roots) en ze was amper vijftien toen haar versie van Bon Ivers ‘Skinny love’ het internet veroverde. Een album met meer indiecovers volgde.
Daaruit bracht ze maandagavond haar versie van ‘White winter hymnal’ van Fleet Foxes. Niet bepaald de beste song in de set, maar we waren wél blij dat Birdy eindelijk vanachter haar piano kwam om haar akoestische gitaar ter hand te nemen. Dat een technicus die gitaar pas kwam inpluggen toen ze al halverwege het nummer was, was een schoonheidsfoutje – wellicht te wijten aan jeugdige onzekerheid.
Dat er in dat frêle lijfje van haar een klok van een stem huist, bewees Birdy het hele concert door – er kwam niet één valse noot voorbij. Wanneer ze uithaalde in ‘People help the people’ en de recente single ‘Keeping your head up’, deed ze ons denken aan haar Britse collega-krachtstemmen Adele en Florence Welch. Soms zingt Birdy geaffecteerd, als een musicalversie van Kate Bush, maar met het uitgeklede ‘Winter’ – enkel haar stem en gitaar – kreeg ze de zaal muisstil.
Richting
Waar wil Birdy op muzikaal vlak naartoe? Haar nieuwe album Beautiful lies bevat geslaagde popsongs waarvan de melodieën zich meteen in je oor nestelen, maar ook inwisselbare en ronduit saaie pianoballads. Aan talent geen gebrek, ze schrijft haar songs zelf. Productief is ze ook: amper negentien en al drie albums uitgebracht. Benieuwd wat die combinatie de komende jaren zal opleveren. Groeimarge genoeg.
Gezien op maandag 18 april in Ancienne Belgique, Brussel.
