Dit stuk verscheen in De Standaard, op 28 november 2015.
Is Tomorrowland het nieuwe Woodstock? De Nederlandse techno-deejay Armin van Buuren denkt van wel. Dat zegt hij in de film ‘This was tomorrow’, die donderdagavond in première ging in het Sportpaleis.
Gaat dj Armin van Buuren te kort door de bocht als hij het dancefestival Tomorrowland zonder verpinken vergelijkt met het legendarische muziekfestival Woodstock, waar ‘de mensen ook samenkwamen om zich verbonden te voelen rond muziek’? Per slot van rekening was Woodstock toch eerder een organische samenkomst van gelijkgestemden en was er in de sixties nog geen sprake van marketing. Het woord muziekfestival moest zelfs nog uitgevonden worden.
We vragen het na de première van de film This was tomorrow in het Sportpaleis aan Dirk De Caluwe, de dirigent van het Nationaal Orkest van België, dat net de Symphony of unitygespeeld heeft voor een kleine tienduizend man. Hij ziet wel iets in de vergelijking die Van Buuren maakt: ‘Het muzikale genre van Tomorrowland is natuurlijk niet te vergelijken met dat van Woodstock. Maar ik herken het gevoel van verbondenheid wel. De tijd dat de mensen twee uur lang op een stoel braaf zaten te luisteren naar muziek, is voorgoed voorbij. Muziek moet een totaalbeleving zijn – óók klassieke muziek.’
Afgelopen zomer begeleidde De Caluwe het Nationaal Orkest van België ook al op Tomorrowland zelf. De klassieke versies van hits van dancekoningen als David Guetta, Calvin Harris en Avicii vielen onverwacht goed in de smaak bij het beatminnende Tomorrowvolk.
Een vervolg kon niet uitblijven: ter gelegenheid van de première van de Tomorrowlandfilm werd de Symphony of unity uitgebreid tot een compositie van een vol uur, waarin ook danceklassiekers als Faithless’ ‘Insomnia’ en Robert Miles’ ‘Children’ een welverdiende plek kregen.
‘Liefhebbers van klassieke muziek halen hun neus weleens op voor de hedendaagse dancemuziek’, zegt De Caluwe. ‘Maar ze vergeten daarbij dat die deejays wel degelijk goede muzikanten zijn. Hun tracks zitten vol kleur – kleur die wij met het orkest in de verf kunnen zetten.’
Dove zussen
De onbetwiste publiekslievelingen van Tomorrowland zijn Dimitri Vegas en Like Mike. Ze duiken op in een van de sterkste scènes van de film: de deejaybroers uit Boom die op de koffie gaan (inclusief oer-Vlaamse ‘pateekes’) bij hun grootouders, waarbij grootvader het nauwelijks droog houdt wanneer hij over de carrière van zijn pupillen begint.
Opvallend detail: het was een van de weinige momenten waarop er in de zaal gelachen werd. De aangrijpende en ontroerende verhalen van de ‘people of tomorrow’ die in de film geportretteerd worden, hadden misschien wat vakercomic relief kunnen gebruiken. Niet dat de verhalen niet boeiden, integendeel. Het sterke relaas van de Braziliaanse jongerencoach in de favela’s van Rio de Janeiro, of het ontroerende verhaal van de twee dove zussen die ‘de beats in hun hart horen’: ze zijn beklijvend en hoopvol.
Regisseur Wim Bonte: ‘De verhalen moesten vooral zo divers mogelijk zijn. Diversiteit is wat Tomorrowland kenmerkt, volgens mij. Dat mensen van over de hele wereld naar het festival komen en zich volledig laten onderdompelen in die droomwereld vol positiviteit: dat is toch fantastisch?’
Zelf was hij nog nooit op Tomorrowland geweest voor hij aan de film begon. ‘Ik ben meer een Pukkelpop-mens en ik zal eerder een concert van Queens Of The Stone Age bijwonen dan een show van David Guetta’, geeft hij toe. ‘Maar dat neemt niet weg dat ik onder de indruk was van de positieve sfeer op Tomorrowland. Het is makkelijk om daar cynisch over te doen. Maar zodra je er zelf geweest bent, begrijp je het.’
Is het toch niet een beetje fake, al die gehypete positiviteit op Tomorrowland? ‘Ja en neen. Natuurlijk is de droomwereld van het festival niet authentiek en zit daar een goed draaiende marketingmachine achter. Maar de verhalen van al die mensen die er soms al jarenlang van dromen om naar het festival te komen, zijn wel oprecht. Wie ben ik om te twijfelen aan de oprechtheid van de Tunesische jongen in de film: na een niertransplantatie kan hij eindelijk zijn droom waarmaken en hij ziet een bezoek aan Tomorrowland als de ultieme bevestiging van zijn vrijheid. Er zijn slechtere dingen om op je bucketlist te zetten, toch?’
‘This was tomorrow’, filmpremière met Nationaal Orkest van België, gezien op 26/11 in Sportpaleis, Antwerpen.
De film is vanaf 1 december te zien op www.tomorrowland.com.
