Eens een artikel geschreven is, ben je klaar. Dan kan je aan het volgende beginnen.
Dat was destijds de reden waarom ik het onderwijs maar wat graag inruilde voor de journalistiek. En het feit dat ik veel liever schreef dan lesgaf; dat natuurlijk ook.
In het onderwijs werkt het namelijk omgekeerd. Het werk is nooit klaar. Je kan altijd een volgende les voorbereiden, altijd een nieuwe toets opstellen, altijd interessante achtergrondlectuur doorploegen. Altijd weer bedenken hoe het nog beter kan.
Die to do-lijst die nooit helemaal afgewerkt raakt: ik kan er nog altijd niet goed tegen. En een manier om daar adequaat mee om te gaan, is me helaas nog niet komen aanwaaien.
Het Lief zegt dat het aan mij ligt.
