Floor ontdekt Klara. En Verdi.

“Allez, we hebben even lang in de auto gezeten als we daar geweest zijn”, zuchtte Het Lief plots.

We waren op weg naar huis, na een babyborrel van vrienden in zijn Brabantse hometown. Hij had natuurlijk wel een punt: het gependel tussen de Kempen en het Pajottenland is soms vermoeiend. Maar voor je vrienden moet je af en toe wat over hebben, toch?

“Bekijk het positief”, bedacht ik luidop terwijl we de afrit Mechelen-Zuid op de E19 voorbijzoefden, “tegen dat we thuis zijn, zullen we alles weten wat er ook maar te weten valt over Falstaff.”

Tijdens onze rit ging het op Klara namelijk over deze komische opera van Verdi. Twee uur lang. We hoorden één van de ’eminente Verdikenners’ die aan het woord kwamen, de Nederlander Paul Korenhof, uitleggen dat Verdi het orkest als dramaturgisch instrument gebruikt. Een beetje zoals het koor in Griekse tragedies; om commentaar te leveren. Op een bepaald moment in de opera laat hij het orkest lachen om het hoofdpersonage, Falstaff. “Werkelijk schuddebuiken van het lachen”, verduidelijkte Korenhof nog. En ja hoor, dat muzikale gelach kon je ook echt horen in het fragment dat erop volgde. Als je het op voorhand wist, natuurlijk.

Zo kwam het dat Het Lief bij thuiskomst La Traviata nog eens oplegde. Zomaar, om in de sfeer te blijven. En ook wel een beetje om Anna Netrebko nog eens te horen zingen.