Wat hebben we vaak aan El Tattoo del Tigre gedacht bij het beluisteren van deze plaat.
De arrangementen en de blazerssectie dragen onmiskenbaar de stempel van Stoffel Verlackt, destijds mede-oprichter van El Tattoo en producer van deze tweede plaat van Eddy et les Vedettes. ‘Chansons fatales’ heet ze, omdat ze covers van enkele legendarische femmes fatales van het Franse lied bevat.
Dat Dalida de plaat niet haalde en Soeur Sourire wel, valt in dat opzicht misschien te betreuren. Tot je hoort wat les Vedettes doen met ‘Dominique’. De Hooverphonic-achtige versie die ze van deze klassieker maken, intrigeert vanaf de eerste seconde. Weg huppeldepup-gitaartje, weg hoog stemmetje; ‘Dominique’ wordt hier bezongen in een mysterieus en zwoel ‘2 wicky’-sfeertje, dat de zingende non uit de jaren zestig doet vergeten.
Andere covers blijven dan weer dichter bij het origineel. ‘Boum’ van Charles Trenet (ook de mannelijke chansonniers zijn sterk vertegenwoordigd op dit album) klinkt koket en opbeurend, ‘Comment te dire adieu’ van Françoise Hardy is een wulpse bossanova. Enkel ‘Marcia baila’ overtreft de vurige weirdness van het origineel van Les Rita Mitsouko niet – de forse zang van Catherine Ringer en de kekke beats blijken toch wel erg onvervangbaar.
Zanger Frank Mercelis is op zijn best wanneer hij mag croonen in Edith Piafs ‘Je t’ai dans la peau’ en wanneer hij zijn zinnen snel, dan weer slepend mag afvuren in ‘Emmenez-moi’ van Charles Aznavour. Er schuilt een verhalenverteller in hem, die op deze plaat mooi tot zijn recht komt.
Zelf groeiden we op met de Angelsaksische rockiconen als soundtrack op de achtergrond en ging de geschiedenis van het Franse chanson dus grotendeels aan ons voorbij. Dankzij Eddy et les Vedettes ontdekten we nu een parel als ‘Le sud’ van Nino Ferrer.
Tevens leerden we dat ‘Pourquoi tu vis’ nog niet half zo goed klinkt als de Spaanse versie van Jeanettes hit, ‘Porque te vas’.
Het album ligt in de platenwinkel en is te beluisteren via Deezer.
