Het blijft een bizar gevoel, zelfs na alweer 2,5 jaar lesgeven. Wanneer ik aan mijn bureau gebogen zit over zo’n oude Griekse tekst, mijn grammatica en woordenboek binnen handbereik, de vaksite Perseus permanent geopend voor opzoekwerk, dan bekruipt me altijd weer die herinnering aan mijn studententijd.
Toen deed ik vrijwel niets anders dan dit, namelijk. Naar college gaan, achteraf iets drinken op café, en tussendoor: vertalen, vertalen en nog eens vertalen.
Ja, ‘s ochtends de gazet lezen en ‘s avonds wat televisie kijken of sporten, dat ook wel. Maar verder stonden de dagen meestal toch in het teken van al dat Latijn en Grieks. En ik vond dat niet erg. Heel normaal, zelfs.
Misschien komt het doordat ik daarna vooral de kost verdiende met schrijven en er een heel andere wereld voor me openging, dat de klassieke talen veel minder vanzelfsprekend werden.
In ieder geval voelt het dus nog steeds als een terugkeer.
