Op de aankondigende brief stond dat we verwacht werden in de vroegere kapel van de paters Augustijnen, op een kwartiertje lopen van de school gelegen, aan het kanaal. Dat we geacht werden stipt om 12u15 de tocht daarnaartoe aan te vatten, en dat er “uiteraard voor de lunch gezorgd zou worden”.
Toen we ons na het vijfde lesuur klaarmaakten om te vertekken, bleek er in de docentenkamer voor iedereen een tasje klaar te staan met daarop het schoollogo. Erin zaten twee mandarijnen, een voorverpakt krentenbroodje, een suikerwafel, een Sultanakoek, een mini-Snickers en een brikje Dubbel Friss met perzik-appelsmaak. Ik vroeg me af of dit een lunchpakket moest voorstellen. We kregen ook een witte paraplu mee. Die liet ik achter in de koffer van mijn auto. Het tasje met proviand nam ik, veiligheidshalve, mee.
Buiten aan de kapel bleek een soepkar te staan, met een lange rij wachtende collega’s ervoor. Samen met twee gelijkgezinden liep ik de kar en de wachtrij voorbij, recht de kapel in. Geen zin in wachten, geen zin in soep. Misschien stond er binnen nog wat anders klaar? Want: “We zouden toch een lunch krijgen?” opperde een eveneens door het tussendoortjestasje in verwarring gebrachte collega.
Binnen zat iedereen aan tafel, zijn kartonnen beker met tomatensoep met balletjes, of wortelsoep voor de vegetariërs, leeg te lepelen. Beide werden met goedkeurend gemompel lekker bevonden. Hier en daar was iemand ook al op zijn krentenbroodje aan het kauwen. “Oh, is dit het dan?” riep mijn verwarde collega teleurgesteld uit. “Ik dacht we een maaltijd zouden krijgen.”
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om voor het eerst te proeven van zo’n Dubbel Friss. Niet helemaal mijn ding, die perzik-appelsmaak. Beetje chemisch. Gelukkig zouden we daarna de stad in gaan. Ik verheugde me al op de koffiepauze.
Die helaas niet zou volgen. Maar we hebben wel Strijp-S gezien. Van voor naar achter en weer terug.
