“Ha, dag collega M. Hoe gaat het met uw dieet tegenwoordig?”
– “Bwah. Goed en niet goed, Floor. Ik weet dat ik dankzij die sapkes binnen vijf dagen wel een kilo of vier kwijt zal zijn. Maar ja, te vrijdag moeten we gaan eten, drinken en dansen. In de Maeckelhoeve. Kent ge dat?”
“Hm, het zegt me vaag iets. Is dat geen marginaal danscafé in Lier?”
– “Neen, in de verste verte niet. De Maeckelhoeve is in Veerle. En ge kunt daar aan zestig euro de man een hele avond eten, drinken en dansen.”
“Ah. In Vjeijel, gelijk ze bij ons zeggen.”
– “… ?”
“Nevermind. Maar ge kunt daar dus intekenen voor de sfeer van een trouwfeest? Zuipen en fretten à volonté, en vervolgens de dansvloer onveilig maken? Komen er ook witte zakdoeken aan te pas, misschien?”
– “Floor. Soms zijt gij heel principieel, weet ge dat?”
“Euhm. Misschien wel, ja. Maar is dat erg, dat ik een hekel heb aan dat soort van groepsgerichte amusementsconcepten?”
– “Neen. Maar soms moet ge dat gewoon eens loslaten.”
“Misschien. Maar hoe zit het nu met uw dieet, eigenlijk? Doet de vriendin mee? Want als ge niet samen op dieet gaat … Is het dan niet moeilijk?”
– “Ja, het is lastig. Maar we doen het deze keer wel samen. Het probleem is alleen: zij wordt al gauw kregelig, als ze geen lekkere dingen mag eten.”
“En hoe reageert gij daar dan op?”
– “Ik bied haar altijd mijne salami aan, om eens van te proeven. Maar dat mopke is ze ondertussen al beu.”
