“Oh, thuiswerken dus? En mis je dan het sociaal contact met de collega’s niet?”
Het was ongetwijfeld de vraag die ik het vaakst heb moeten beantwoorden, gisteren op de kerstdrink met ex-collega’s. Meestal schemerde er ongeloof in door, zo van “het kan toch niet dat je dat leuk vindt, zo helemaal alleen werken?!”. Eentje voegde er zelfs meteen aan toe “ah, ik snap het al: jij hebt kinderen zeker?” Alsof je zonder kinderen geen enkele reden hebt om thuis te werken.
Ik kan er anders zo voor de vuist weg wel een paar geven, hoor, redenen die het de moeite waard maken om van thuis uit te werken.
Geen dagelijkse files meer. Geen 9-to-5-sleur meer (wanneer je thuis werkt, kan je je dag veel flexibeler indelen). En welja: ook geen collega’s meer.
Of ik dat sociaal contact nu mis? Ik besloot naar eer en geweten te antwoorden: neen, niet echt. Ik werk veel productiever in m’n eentje, zonder al te veel gedoe om me heen. Want een hoop mensen in dezelfde ruimte: dat geeft nu eenmaal gedoe. Toch?
Dus ja: ik ben een einzelgänger.
En neen: zelf ondervind ik daar geen last van.
