Ze gooide het eruit midden in de bespreking, zonder dat daar een rechtstreekse aanleiding toe was. We hadden elkaar pas tien minuten geleden ontmoet, maar er was meteen een professionele klik. Dat heb je soms, met bepaalde mensen. Een vergadering verloopt dan gewoonlijk nét iets vlotter. In het allerbeste geval wordt de sfeer zelfs amicaal.
U raadt al dat hetgeen nu volgt, kadert in die unieke amicale sfeer, die een mens soms tegenkomt in zijn professionele leven.
“Zeg Floor, eigenlijk heb jij toch de tofste job die er bestaat? Zeg nu zelf.”
Even tevoren had ik haar aan het werk gezien met haar medewerkers. Een enthousiast team, was mijn eerste indruk. Ze zei dit dus duidelijk niet uit professionele nijd – er was geen reden om te twijfelen aan haar tevredenheid met haar eigen job – maar omdat ze mij die tofste job ter wereld echt gunde.
In de daaropvolgende vier seconden bedacht ik hoe ik tien jaar lang aan de weg hiernaartoe heb getimmerd. En hoe ik nog elke dag opnieuw hard mijn best doe om al schrijvend de kost te verdienen. Geen reden dus, om daar blasé over te doen, en daarom zei ik:
– “O ja, zeker en vast. Ik doe dit doodgraag. Maar ik heb er ook voor moeten knokken, hoor. Betaald worden om creatief te zijn, is geen evidentie. Neem het van mij aan.”
Toen ik daarna in de auto stapte, mijn zonnebril en de radio opzette, en vervolgens terug naar kantoor reed, dacht ik bij mezelf: ze had verdorie groot gelijk. Ik heb toch maar mooi een toffe job die ik bijzonder graag doe.
En ook: dit moet ik aan collega M. vertellen, straks.
