“De bus staat honderd meter verderop. Ga maar vast aanlopen”, sprak mijn collega de leerlingen toe. Waarna hij mij vroeg: “Hé, gebruiken jullie dat woord in België eigenlijk: aanlopen?”
Ik had mezelf er tijdens de Romereis al meermaals op betrapt het woord in de mond te nemen. Tot mijn eigen verbazing, want neen, in België spreken we nooit van aanlopen. Ergens tegenaan lopen, ja, of ergens naartoe lopen, dat wel. Maar aanlopen niet.
Tegenwoordig spreek ik thuis ook al van plènnen in plaats van plannen, en zèppen in plaats van zappen. En vraag ik “Wat zeg je?” in plaats van “Wablieft?”. Gelukkig is er dan nog altijd Het Lief om me daar subtiel op te wijzen.
Zeg, Hollander, ge zijt weer bezig zenne.
Och, let gij maar op uw woorden, Brusseleirke.
En dan staan wij weer quitte.
