Van Turnhout was ze afkomstig, vertelde ze. Maar ze woonde intussen al drie jaar in Amsterdam. Ze werkte in de toeristische sector. Dat ze nog heel erg Turnhouts klonk, vertrouwde ik haar toe – ik vermoed namelijk dat veel in Nederland werkende Belgen kampen met de angst om het accent onbewust over te nemen; daar waak ik bij mezelf namelijk ook streng over (en Het Lief met mij). Na een tijdje ging het gesprek over haar ervaring met bergen beklimmen. De Kilimajaro en al dat. En toen hoorde ik haar tegen iemand zeggen: “Ja, wij hadden ook last van hoofdpijn. Maar we konden ons redden met wat paracetamol.”
Ha, daar had je het. Paracetamol.
“Heb je het gehoord?”, knipoogde ik naar Het Lief. “Belgen zeggen dat zo niet; die spreken over nen Dafalgan, toch?” Hij knikte instemmend.
