Ik zag gisteren in De Warande ‘BOG’, een theatervoorstelling van Lisa Verbelen. Er zaten veel pubers in de zaal. Een jaar of veertien, vijftien schatte ik ze. Een paar springerige meisjes getooid met leggings, sleehakken en nerdbrillen spraken een slanke brunette aan met ‘mevrouw’. Een jaar of zesendertig, schatte ik haar. En ik dacht: nog een geluk van die schooluitstap, of de zaal had hier maar halfvol gezeten.
We gingen op onze plaatsen zitten, en naast ons deed een vrouw van ‘jaja, die met het groene truitje’ naar een andere vrouw die twee rijen onder ons zat. Ze wees daarbij naar het podium, waar drie meisjes van een jaar of tweeëntwintig heel ernstig actrice stonden te wezen. Ik vroeg me af of de vrouw gewezen had naar het meisje met het mintgroene bloesje, of naar het meisje met de appelblauwzeegroene pull. En of die vrouw twee rijen lager zich misschien hetzelfde afvroeg.
Later werd duidelijk dat de mintgroene Sanne Vanderbruggen hier de ster van de avond was, wegens afkomstig uit Turnhout. Haar familie mocht zelfs even naar haar wuiven tijdens de voorstelling, want dat hoorde er blijkbaar bij. Enkele pubermeisjes vonden het heel gedurfd, dat stukje improvisatie.
Terwijl we samen de zaal uitliepen, hoorde ik mezelf tegen Het Lief prevelen: “Toch goed dat een mens met het ouder worden ook steeds kritischer wordt, niet?”
