Poliça miste begeestering en songs die de middelmaat overstijgen.
We hadden ooit een yogalerares die je precies zo kon aankijken als Channy Leaneagh maandagavond haar publiek aankeek: met een etherische blik, tegelijk verheven en standvastig. De frontvrouw van Poliça was duidelijk niet van haar stuk te brengen, maar leek zich soms ook in een andere gedachtewereld te bevinden, en dat maakte haar een tikje koel en afstandelijk. De warmte was ver te zoeken in de AB. Het hielp ook niet dat Poliça al vroeg in de set het pessimistische ‘Wedding’ liet horen, een niet mis te verstane aanklacht tegen het toenemende racistische politiegeweld in de VS.
Op hun recente album United crushers borduren de Amerikanen uit Minneapolis voort op de sound die we van hen kennen: onderkoelde indie-electronica met triphopinvloeden, gestoeld op een dwingend aanwezige ritmesectie van bas en drums. Het was een plezier om bassist Chris Bierden te zien opgaan in zijn spel, vooral wanneer hij een song als ‘Berlin’ van een donkere groove mocht voorzien. ‘Lime habit’ (met dat limoenfrisse, knisperende synthlijntje) zette aan tot voorzichtig meewiegen. Uitbundiger dan dat werd het helaas niet.
Poliça miste begeestering en songs die de middelmaat overstijgen – songs van het kaliber van ‘Dark star’, de radiohit die de band vier jaar geleden van zijn undergroundstatus afhielp. ‘Dark star’ zat midden in de set, maar werd omgeven door niemendalletjes als ‘Baby sucks’ en ‘Kind’: songs waarover in ons notitieboekje akelig weinig stond. Temeer omdat Leaneagh door de vele effecten die ze op haar stem gebruikt meestal moeilijk verstaanbaar is. Ja, ze zingt ijl en hoog, engelachtig en bevreemdend tegelijk – een beetje zoals Tracey Thorn van Everything But The Girl. Maar die galm op haar stem gaat op den duur vervelen. Na één bisnummer (‘Amongster’) hield Poliça het voor bekeken. En wij ook.
Deze recensie verscheen op woensdag 26 oktober in De Standaard.
