Deze recensie verscheen in De Standaard op donderdag 9 juni.
Stijn is geen Prince-imitator. Dat wil hij ook niet zijn, zo vertrouwde de maker van onder meer de fel gesmaakte Nederlandstalige elektroplaat ‘Euphoric’ (2004) ons vooraf toe: ‘Ik wil Prince niet nadoen. Lang uitgesponnen gitaarsolo’s moet je dus niet verwachten. Piano en beats liggen mij veel beter.’ Het eerbetoon van Stijn Vandeputte aan zijn grote idool – hij zag Prince meer dan vijftig keer live aan het werk – zal à la Stijn zijn, of zal niet zijn. ‘Gelukkig heeft de AB me niet gevraagd om alleen de hits te spelen. Er zullen zeker bekende nummers voorbijkomen, maar het basiscriterium voor mijn setlist was toch vooral: kan ik deze song door de Stijn-machine halen of niet?’
Het antwoord kregen we dinsdagavond geserveerd op een dienblad van funky en fijnbesnaarde elektrobeats. Welja, flink wat Prince-songs bleken geschikt materiaal om door die machine te halen. Verhaspelen klinkt te negatief, maar wat Stijn deed met al dat purperen goud is op zijn minst eigenwijs te noemen. ‘Starfish & coffee’ schakelde bijvoorbeeld drie versnellingen hoger dan het origineel. En in tegenstelling tot wat je zou verwachten, werd het publiek niet aangemaand om de bekende oo-ho’s mee te zingen. In plaats daarvan trakteerde Stijn zijn toehoorders liever op het vraag- en antwoordspelletje waarvan Prince het groovy ‘Housequake’ tijdens zijn concerten voorzag. Of ze in de AB wisten hoe te rocken en hoe te feesten? Daar liet een enthousiast ‘yeah’ geen twijfel over bestaan.
Stijn gaf toe dat de tranen rijkelijk vloeiden tijdens zijn voorbereiding op dit eerbetoon. Toch slaagde hij erin om ‘Sometimes it snows in April’, de song die voor altijd met Princes dood op 21 april van dit jaar geassocieerd zal worden, sereen te brengen. Ook de ballad ‘Debra’ (van Beck, die de song gebaseerd zou hebben op ‘Adore’ van Prince) deed een collectieve rilling door de zaal gaan. Hulde aan de falsetstem van Stijn.
In zijn eentje creëerde Stijn, met de hulp van wat loops en ingesloten door zijn zes keyboards, meermaals een groove die de heupen van het aanwezige purperen leger deed wiegen. Hij deed dat trouwens niet alleen met de songs van Prince. Ook Stijns eigen materiaal sloeg aan. Omdat radiohits als ‘Wrong’ en ‘Sexjunkie’ onverslijtbare elektrogrooveklassiekers bleken, maar vooral omdat ze zeker niet moesten onderdoen voor het werk van zijn grote idool.
Gezien in de AB Club op dinsdag 7 juni.
