Deze recensie verscheen op maandag 18 april in De Standaard.
Het nadeel van op de eerste rij te zitten? Je zit pal in het vizier van de artiest. Zangeres Natalie Maines kon het niet laten om het publiek op de aanwezigheid van ‘drie mensen met pen en notitieboekje’ te wijzen en ons te vragen wat we zoal genoteerd hadden. ‘Alleen maar goeie dingen’, riep onze collega haar toe (zelf kwamen we niet verder dan een schaapachtig omhooggestoken duim) en daarin had hij overschot van gelijk. De Dixie Chicks brachten een vlekkeloze show. Gehuld in zwart-witte outfits trakteerde het geroemde en vervolgens door de countrymuziekwereld verguisde trio de Lotto Arena op hits, enkele covers én een opgestoken vinger naar conservatief Amerika in ‘Ready to run’. De animatiebeelden die de Amerikaanse presidentskandidaten als clowns voorstelden, spraken voor zich.
Op hun best waren de Chicks in de pure bluegrassmomenten. Emily Robison plukte nonchalant maar virtuoos aan haar banjo in ‘White trash wedding’ en het rockende ‘Sin wagon’ deed de stetsons in het publiek opveren. Natalie Maines liet niet na om songschrijfster Patty Griffin te vermelden, verantwoordelijk voor meerdere hits van het trio. ‘Truth No. 2’ en ‘Top of the world’ dienden het vocale bereik van Maines uitstekend – of was het andersom? Ook Bob Dylan werd gecoverd. Maar zowel zijn ‘Mississippi’ als Lana Del Reys ‘Videogames’ verdronk in bombast. Nee, dan kwam ‘Better way’ van Ben Harper tijdens de bissen een pak beter tot zijn recht.
De Dixie Chicks verveelden geen seconde, en in tegenstelling tot wat criticasters hun muziek weleens aanwrijven, werd het nooit klef. Ook was het fijn om vrouwen op een podium te zien staan die zich niet in een format laten dwingen en de focus leggen waar hij thuishoort: op de muziek.
Gezien op 16 april in de Lotto Arena, Antwerpen.
