Bier, zweetdruppels en hemden vlogen in het rond, terwijl drie door de duivel bezeten muzikanten hun set van 25 (!) nummers afwerkten. Zonder onderbreking.
Terwijl buiten de Halloweengekte genadeloos toesloeg, was er binnen in de AB gelukkig geen verklede mens te bespeuren. De occasionele hipster met ironisch-marginale look (geblondeerd nektapijt, MC Hammer-pyjamabroek) niet te na gesproken, want rond Death Grips hangt een uitgesproken undergroundsfeertje.
Alle cool kids tekenden present en ze kwamen uit verschillende muzikale windstreken: metalheads genoten evengoed van de unieke, punky sound van dit Californische drietal als hiphoppers en indie-nerds.
Death Grips is deels hiphop, deels noise. Rauwe punk ook, ontdaan van alle franjes. Soms hoorde je gitaren, maar je zag ze niet – ze bleken uit de knoppen van producer Andy Morin te komen. De tribale drums van Zach Hill zweepten de zaal op. Die zong luidkeels mee met rapper Stefan Burnett, also known as MC Ride.
Onmetelijke energie
‘I keep giving bad people good ideas’, klonk het dan, of ‘I got some shit to say, just for the fuck of it.’ Nee, op diepgravende filosofische gedachten viel Death Grips niet te betrappen. Dat compenseerden ze met hun onmetelijke energie. Je vraagt je af hoe ze het volhouden, avond na avond die set van 25 nummers, zonder onderbreking. (Of je vraagt het je misschien maar beter niet af.)
Evenwichtig was de set wel. Na het drammerige ‘Hot head’ kon je even door de benen zakken op het hiphoptempo van ‘No love’. Het ruige ‘Why a bitch gotta lie’ ging over in het aan Salt-N-Pepa schatplichtige ‘I’ve seen footage’. Wij hoorden er althans overduidelijk de echo van ‘Push it’ in, inclusief het ritmische gehijg.
Ze zijn moeilijk te strikken, deze grillige jongens, en ze staan niet bekend om hun stiptheid. Maar als er één band volgende zomer eindelijk eens in een tent op Pukkelpop hoort te staan, dan is het Death Grips wel.
Deze recensie verscheen op woensdag 2 november 2016 in De Standaard.
