Deze recensie verscheen op dinsdag 12 januari in De Standaard.
★ ★ ✩ ✩ ✩
Het leek wel alsof K3 optrad in de AB. Terwijl de zeven- tot dertienjarige meisjes elkaar verdrongen op de balkons en vaders op het middenplein hun dochters op de schouders tilden, verscheen de Franse superster van het moment. Louane is amper negentien, maar haar eerste album Chambre 12 was in Frankrijk een van de best verkochte platen van 2015. Hoe dat komt? Louane was finaliste in The voice én rijfde vervolgens een César binnen voor haar hoofdrol in de film La famille Bélier van Eric Lartigau. Een multitalent dus.
Louane heeft een hoog girl-next-doorgehalte. Haar naturelle stijl doet denken aan die van Léa Seydoux, met dat verschil dat Louane minder seks uitstraalt en meer schattigheid. Het was dan ook even schrikken toen ze halverwege het concert haar zwarte broek en glittertop inruilde voor een kort zwartleren jurkje. Wil ze zich een volwassener imago aanmeten?
Louane zingt fantastisch. Met haar stem kan ze hees fluisteren à la Carla Bruni maar ook fors en hoog uithalen, zoals in de Michel Sardou-cover ‘Je vole’. Dat was niet het enige eerbetoon aan een Frans icoon, ook Renaud passeerde de revue: ‘La mère à Titi’ zorgde voor een vleugje bezieling in Louanes concert, dat door prefabpopsongs gedomineerd werd. De hits ‘Jeune’, ‘Avenir’ en vooral ‘Jour 1’ zijn catchy, maar muzikaal hadden ze in de AB niet veel om het lijf. Het funky gitaartje, dat nochtans voor verfijning had kunnen zorgen, kreeg helaas een tweederangsrol in de geluidsmix.
Louane is geen triple threat zoals dat andere jongemeisjesidool, Ariana Grande. Die acteert, zingt én danst. Dat laatste talent ontbeert Louane. Je kunt er niet naast kijken: zo indrukwekkend haar stem, zo onhandig haar bewegingen. Hopelijk neemt ze snel een choreograaf onder de arm, of ontworstelt ze zich aan het popcircus waarin ze nu meedraait.
