Zelden klonk een song getiteld ‘Youth’ zo jeugdig en matuur tegelijk. Dit moest wel intelligente indiepop uit Oxford zijn.
Een zanger die de vrouwen aan zijn voeten heeft liggen, maar dat zelf nauwelijks beseft. Een tweede album dat bol staat van de catchy popsongs, met toegankelijke melodietjes maar (gelukkig) ook met intelligente teksten. Een uitverkochte Botanique, die uit de bol ging op voornoemde popsongs. Ja, het zit de jonge honden van Glass Animals dezer dagen flink mee. Volkomen terecht, want het viertal uit Oxford brengt electropop met pina colada-allures: zoet, tropisch en sterk.
Zanger-gitarist Dave Bayley stuiterde heen en weer op de tropische drumbeat van opener ‘Life itself’ en dat zou hij gedurende het komende uur blijven doen. Hij wakkerde zo moeiteloos de dansvibes in de zaal aan, en zijn eigen moves hinderden hem niet om met loepzuivere falsetstem te zingen. Merkwaardig, hoe je die hoge mannenstem niet beu werd na enkele nummers; ze paste perfect bij de muziek.
‘Hazey’ schakelde een versnelling lager en baadde in een clubby sfeertje. De temperatuur in de zaal steeg, de band kwam op stoom. Het enthousiaste gegil hield na die song iets langer aan dan nodig was, maar Bayley kwam nog altijd niet verder dan een schaapachtige glimlach. ‘Komaan man, bespéél je publiek nu toch eens!’, wilden we uitroepen. Bayley bespeelde liever zijn gitaar en dat deed hij lang niet slecht in ‘Gooey’, het hitje waarvan de enigmatische zin ‘You just wanna know those peanut butter vibes’ lustig werd meegezongen. Ach, in het intelligente popuniversum van Glass Animals paste die absurditeit wel. Ze werd ingebed in sterke, dansbare songs en dat maakte het makkelijk verteerbaar. ‘Pineapples are in my head’, klonk het in afsluiter ‘Pork soda’. Aha, dát deed ons dus denken aan die pina colada.
Deze recensie verscheen op zaterdag 5 november 2016 in De Standaard.
