Ik geef u allereerst de vijf beste songs aller tijden volgens top2000.nl (waarvan de spin-off op televisie, Popquiz à gogo, al enkele jaren vaste prik is tussen kerst en nieuw ten huize Deckx):
1. Queen – Bohemian rhapsody (1975)
2. Eagles – Hotel California (1977)
3. Led Zeppelin – Stairway to heaven (1971)
4. Deep Purple – Child in time (1972)
5. Boudewijn de Groot – Avond (1977)
Bekijk vervolgens ook eens deze vijf beste tijdloze songs volgens de StuBru-luisteraars:
1. Led Zeppelin – Stairway to heaven (1971)
2. Nirvana – Smells like teen spirit (1991)
3. Pearl Jam – Black (1991)
4. Metallica – One (1988)
5. Pearl Jam – Alive (1991)
Bart Steenhaut heeft overschot van gelijk wanneer hij in De Morgen schrijft dat er iets raars aan de hand is met die tijdloze top vijf. Die bestaat namelijk uit vrij mannelijk aandoende rockplaten, minstens twintig jaar geleden gemaakt. Hoe verklaar je bovendien in godsnaam dat er twee nummers van dezelfde band in de top eindigen, die ook nog eens van hetzelfde album afkomstig zijn?
Hetzelfde gevoel bekroop me toen ik op de laatste dag van 2013 de laatste aflevering van de Popquiz 2000 bekeek op Nederland 3. Ook daar viel de keuze op typische classic rock-nummers (met uitzondering van Boudewijn de Groot, maar dat zal ongetwijfeld iets met het Hollandse samenhorigheidsgevoel te maken hebben – kijkt u om dat beter te begrijpen vooral ook eens naar de reacties van het cafépubliek op Leo Blokhuis’ muziekles over Hazes). Maar wat hier vooral in het oog springt, is het feit dat de vijf topnummers stuk voor stuk uit de jaren zeventig stammen.
De vraag werpt zich op: wie stemt die nummers de hoogte in? Zijn dat werkelijk enkel mannen van vijftig of ouder, van het soort dat graag claimt dat ze U2 ooit in een achterafzaaltje te Zoerle-Parwijs hebben zien spelen, toen ze nog jong en mager waren? En zo dat al het geval was, is het dan niet erg ongeloofwaardig dat zulke zelfverklaarde muziekliefhebbers lijken te ontkennen dat er in de afgelopen twintig jaar geen evenwaardige rocksongs meer gemaakt zijn? Bart Steenhaut werpt daarbij ook terecht op dat er geen soul, funk, hiphop of elektro aan te pas komt in die lijstjes. Terwijl de AB intussen wel volloopt voor een nieuwbakken soul-icoon als Charles Bradley, en Kanye West in de eindejaarslijstjes van menig (muziek)journalist op nummer één prijkt met zijn album ‘Yeezus’.
Neen, ik begrijp niet goed hoe dat kan. Misschien moet iemand maar eens duidelijk maken dat het best toegestaan is om meerdere genres in een persoonlijke top vijf op te nemen. Ziehier, een bescheiden poging van mijnentwege (al is vijf natuurlijk veel te beperkt en krijg ik hier wellicht morgen al spijt van):
1. Prince – Purple rain
2. Sugar Hill Gang – Rapper’s delight
3. Booka Shade – Night falls
4. De Jeugd – Watskeburt
5. Daft Punk – Get lucky
(Allen onder te brengen in de categorie: onverslijtbaar.)
