De lieve mensen van De Standaard vroegen me om mijn persoonlijke top tien van de beste albums van 2016 in een lijst te gieten en te voorzien van beknopt commentaar. Zo geschiedde. Nu ook hier te bekijken en te beluisteren.
1. Whitney: ‘Light upon the lake’
Het gloedvolle gitaarriedeltje in opener ‘No woman’ zette de deur open voor een hartverwarmende plaat vol klassieke seventiesrock. Als The Band nog platen zou maken, dan zouden die klinken als deze. Harmonieus, laidback en smekend om een kampvuur.
2. Ben Harper & The Innocent Criminals: ‘Call it what it is’
Ben Harper vond dit jaar zijn Innocent Criminals én zijn mojo terug. Van de zompige moerasblues in de protestsong ‘Call it what it is’ tot het eerbetoon aan de cowbell in het nostalgische ‘When sex was dirty’: Ben shines like a new tattoo.
3. Pieter Embrechts: ‘Onderwoud’
Pieter Embrechts werkte tien jaar aan dit Nederlandstalige dubbelalbum en dat is eraan te horen. Intieme luisterpop in een Nederlands dat vlot bekt. Vakwerk.
4. PJ Harvey: ‘The hope six demolition project’
PJ Harvey kreeg kritiek op haar bijwijlen bikkelharde en onverbloemde relaas van haar reizen naar politiek geladen plekken als Kaboel, Washington en Kosovo. Wij hoorden vooral een beklijvende plaat, wars van navelstaarderij.
5. Ertebrekers: ‘Otel’
West-Vlaamse funk met een knipoog. Wij dansten de hele zomer lang op ‘Eva Mendes’, terwijl we ons afvroegen hoe je ‘cachaça’ uitspreekt. Maaike Cafmeyer kent vast het antwoord.
6. Field Music: ‘Commontime’
De Britse broers Peter en David Brewis hebben het geheime ingrediënt voor de perfecte popsong ergens in hun voorraadkast liggen, en ze gebruiken het in exact de juiste dosis. Funky pop in de traditie van Steely Dan en Talking Heads, net tegendraads genoeg om niet glad te zijn.
7. Arno: ‘Human incognito’
Onze favoriete rockromanticus liet weten dat zijn brein nog prima werkte, ‘maar de rest niet meer’. Arno is ontwapenend eerlijk en hoopvol. Brusselse blues zoals maar een die kan brengen.
8. Paul Simon: ‘Stranger to stranger’
Waardig ouder worden in de muziek: Paul Simon speelde met ritmes die knipogen naar zijn magnum opus Graceland . Het festival-polsbandje als metafoor voor uitsluiting van minderheidsgroepen: ‘Wristband’ bleef niet alleen door zijn catchy refreintje nazinderen.
9. Anderson Paak: ‘Malibu’
Anderson Paak tekende voor een van de meest tijdloze platen van het jaar. Zonnige funk met hiphopgrooves en een hese rapflow. En minder zwaar op de hand dan Kendrick.
10. David Bowie: ‘Blackstar’
David Bowie nam afscheid op grootse wijze. ‘Lazarus’ beluisteren lukt ons nog altijd niet zonder de krop in de keel te krijgen.
