Recensie van Lucinda Williams, gezien op maandag 25 februari in de Ancienne Belgique, Brussel.
Zo rond het vijfde nummer in de set legde Lucinda Williams, in haar heerlijk slepende Louisiana accent, uit wat die pupiter naast haar microfoon stond te doen. Ze had hem nodig om er haar teksten van af te lezen, zo gaf ze toe. En ze verzekerde ons dat sommige van haar collega-artiesten-op-leeftijd zelfs een autocue meezeulen – inclusief iemand om hem te bedienen – om zo het euvel van de vergeetachtigheid te omzeilen. ‘But I can’t afford that’, klonk het laconiek. Het publiek lachte.
Het ijs was gebroken, de olifant in de kamer was weg, en Lucinda had er zin in.
Met doorleefde versies van publiekslievelingen ‘Drunken angel’ en ‘Lake Charles’ richtte ze haar pijlen recht op ons hart, en trof daar ook doel. Tussen de hartverscheurende rouwsongs door verlichtte ze de sfeer door met haar eigen gestuntel te lachen. Haar jasje zat niet lekker, de gitaar moest gestemd, de tekst afgelezen. ‘If you came to see perfection tonight, you’ve come to the wrong place’, monkelde Lucinda. Maar al haar imperfecties – voor zover die er al waren – werden haar gul vergeven door het publiek (waarin de rijpe muziekliefhebber van boven de vijfenveertig goed vertegenwoordigd was – Lucinda spreekt, met haar van levenservaring doordrongen songs, blijkbaar een publiek aan dat die levenservaring deelt).
Geen covers
Haar verhalende songs hebben doorgaans niet veel uitleg nodig; de lyrics spreken voor zich. Toch voelde Lucinda de aandrang om elke song van een woordje uitleg te voorzien. Die was telkens verhelderend en onderhoudend, maar haalde wel de vaart uit het concert.
In de tweede helft van de set kregen de songs uit haar recente plaat, The ghosts of highway 20, de hoofdrol toebedeeld. Dat vergde wel wat inspanning van de luisteraar, want het zijn vaak gestripte en doorwrochte pareltjes, die enkel de essentie bloot laten: Lucinda’s slepende en soms off-tone stemgeluid, sobere arrangementen (vaak enkel een akoestische gitaar) en rauwe, nostalgische teksten.
Het publiek riep om covers, toen de bisronde begon. Maar neen, we kregen geen ‘Rockin’ in the free world’ (Neil Young), geen ‘Factory’ (Bruce Springsteen) en geen ‘Should I stay or should I go’ (The Clash) – allemaal covers die ze de afgelopen tijd weleens placht te brengen. In plaats daarvan greep Lucinda terug naar de roots van de deltablues, met een harmonieuze versie van Skip James’ ‘Hard time killin’ floor blues’.
En als er één blanke vrouw de blues kan en mag zingen, dan wel de compromisloze Lucinda Williams.
