Ach, wat doet een mens zoal op een donkere zaterdagavond in de kerstvakantie? Blijven hangen bij ‘Tomorrow never dies’. ‘t Is een fascinatie die Het Lief hier ten huize Deckx heeft geïntroduceerd, de Bondfilms, en die ik sindsdien graag met hem deel. Mooie mensen, blitse auto’s, simpel verhaal. Ja, af en toe gaan we helemaal plat op de buik voor makkelijk entertainment. Het zal wel iets met de kerstsfeer te maken hebben, en de landerigheid die daaruit voortvloeit.
Maar goed, plots deed de bad guy van dienst, het personage van de mediamagnaat Elliot Carver, daar een uitspraak die – ook al zou je ze makkelijk en met enige kwade wil best als een gemeenplaats kunnen bestempelen – zich toch in mijn achterhoofd nestelde en daar nog steeds verblijft, aangezien ik ze hier zonder nadenken opnieuw kan neerpennen:
“The difference between insanity and genius is measured only by success.”
Dat is zo waar. Al die miskende genieën, tijdens hun leven gek verklaard en pas na hun dood op een voetstuk gezet. Of ook nog: de pas op vergevorderde leeftijd erkende kunstenaars. Zoals Alice Munro, wiens verhalen ik nu pas ontdek. Of Sharon Jones en Charles Bradley, allebei pas na hun vijftigste een podium gekregen dankzij Daptone. Ja hoor, succes maakt echt het verschil tussen waanzin en genialiteit.
