Varken van Madonna

Na twee dagen overpeinzen heb ik er een verklaring voor gevonden. “Het varken van Madonna” mist een spanningsboog.

Al tijdens het bekijken van de nieuwe film van Frank Van Passel bekropen me de onbehaaglijke gevoelens waarmee de toeschouwer die een buitenstaander blijft, te kampen heeft. Ik bleef compleet onverschillig voor het lot van voyageur Tony Roozen, ergerde me aan dat onbeweeglijke vrouwmens Gusta, stelde me vragen bij de accuraatheid van het West-Vlaams dat Wine Dierickx sprak, en vroeg me de hele tijd af wanneer dat roze, elektronische varken nu eindelijk eens een functie in het verhaal zou krijgen.

Kortom: ik leefde nog geen halve minuut echt mee met de personages. Overigens deed ik dat bij “Manneken Pis” – Van Passels meest bekende en minstens even fabelachtige prent met Antje De Boeck in de hoofdrol – wél.

De enige conclusie die ik daaruit kan trekken, is dat er iets schort aan het scenario. Namelijk dat ieder spanningselement ontbrak. Wat maakte het uit dat Tony Roozen al dan niet uit het boerengat Madonna zou wegraken? Niets. Als hij bleef, zou hij hoogstwaarschijnlijk nog lang en gelukkig leven met schooljuf Maria. En als hij vertrok, tja, dan zou hij nog lang en gelukkig leven met zijn verloofde Bea.

Te kort door de bocht? Misschien wel. Het zal aan mijn nuchtere aard liggen, die niet zo vatbaar is voor magisch realisme. Alhoewel. Ik zou “Het varken van Madonna” graag als novelle gelezen hebben. Het verhaal leent zich volgens mij perfect voor een literaire adaptatie.

Desalniettemin alle lof voor Kevin Janssens, die bijzonder overtuigend is in de hoofdrol. En zeggen dat ik ooit nog vreesde dat die jongen het niet verder zou schoppen dan “meneer Natalia”.

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like