Van de werkzoekende en zijn kerktoren

Ik verslikte me in mijn koffie, toen ik vanmorgen dit opiniestuk las, van mevrouw Christine Mattheeuws, voorzitter van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen. Zoveel clichés en ongenuanceerdheid in één tekst: daar moet je al je best voor doen.

Mevrouw Mattheeuws is van mening dat het gebrek aan lef bij werkzoekenden aan de basis ligt van het stijgende werkloosheidscijfer in ons land. Merkwaardig genoeg definieert zij lef als: werk zoeken over de grens. Want dat is wat de Nederlanders – die lefgozers! – wél doen en de gemiddelde werkzoekende Vlaming niet. “In de grensregio met Nederland kapen steeds meer Nederlanders Belgische jobs weg, zo bleek nog uit een recent onderzoek van NSZ.” De NSZ heeft blijkbaar niet onderzocht of dat in de omgekeerde richting ook gebeurt. Ik ben vrij zeker van wel, want ik ben zelf een Vlaming die in de grensregio woont en werkt in Nederland. En ik zal wellicht niet de enige zijn. Maar goed, die categorie van werknemers slaat mevrouw Mattheeuws graag over om snel tot de kern van de zaak te komen: “Vergelijk dat eens met de gemiddelde Belgische werkzoekende. Die vindt het liefst werk onder de kerktoren.”

Die gemiddelde Belgische werkzoekende heeft mevrouw Mattheeuws blijkbaar al meermaals over de vloer gehad in haar organisatie, want ze voegt er een zin aan toe die ze “al tot vervelens toe gehoord heeft in aanwervingsrondes”: “Elke dag met de trein of de auto naar Brussel, sorry, maar dat zie ik niet zitten.”

De vergelijking houdt geen steek. Wie in de grensregio woont, zoekt werk vlakbij de grens omdat dat dichtbij huis is. Dat heeft niets met lef te maken, maar alles met een praktische keuze. Ik begrijp heel goed dat mensen passen voor een job in Brussel, als dat betekent dat ze daarvoor iedere dag vier uur in de auto moeten zitten. Al ken ik er ook genoeg die het wél doen.

Als uitsmijter gooit mevrouw Mattheeuws er nog een huizenhoog cliché tegenaan:

“(…) daar is een grote rol weggelegd voor de VDAB die niet alleen werkzoekenden moet oproepen, maar ook begeleiden en hen overtuigen om zich om te scholen. Jammer genoeg staan de meeste werkzoekenden daar niet om te springen, want dat vergt moeite en inspanningen die niet vanuit de luie zetel gedaan kunnen worden.”

Ze had het ook korter kunnen zeggen. “Alle werklozen zijn luieriken!”

Leave a Comment

Your email address will not be published.

You may like