Luckas Vander Taelen doet in DS een ‘hartstochtelijke oproep aan Herman Van Rompuy om terug te keren naar het Belgische politieke toneel’. Hij schetst daarbij een rake typering, vooral wanneer hij, afgaande op de foto’s van de jongste G8-top, zich afvraagt of Van Rompuy eigenlijk wel graag Europees president is: “Je liep daar maar wat alleen, toen al die groten der aarde gingen wandelen om de fotografen ter wille te zijn. […] Jij leek je af te vragen waarom dat nu weer nodig was en je liep helemaal achteraan.”
Mij lijkt het ook een typisch Belgische, bescheiden reactie. Misschien speelt dat zen-aura van Van Rompuy ook wel mee: wie zich wijdt aan de edele haikuschrijfkunst, maakt zich allicht niet zo druk om een photo-opp naast Obama. ‘t Is een kwestie van perspectief.
