We hadden over Lars von Trier. Ik zei dat ik “Dancer in the dark” destijds maar dikke quatsch vond. Met dat rare zingen ertussendoor, en Björk die gewoon maar Björk liep te wezen.
Daarin bleek ik niet de enige te zijn.
Toen kwam het gesprek op “The Idiots”, en werd ik prompt teruggekatapulteerd naar het jaar 2000, waarin wij als eerstekannertjes aan de VUB de goedkope filmavonden in de aula bijwoonden, om pareltjes als Monty Python’s “The life of Brian” (Monty Python goed vinden was toén al bon ton in studentenmiddens) en dus ook von Triers “The Idiots” te bewonderen.
Ik heb toen anderhalf uur lang met een gigantisch plaatsvervangend schaamtegevoel zitten kijken.
Dus neen: geen von Trier meer voor mij.
